Tímarit Máls og menningar - 01.12.1998, Síða 125

LEIÐINLEGT ER MYRKRIÐ
óvart.53 Og raunar ætti ekkert af því sem ég hef sagt hér að framan um frjáls-
lyndi, Rawls og manneðlið heldur að koma neinum á óvart sem fengið hefiir
bergibita af stjórnmálaheimspeki síðari ára.
6. Kvenfrelsi
Gunnar Páll hefur það enn til marks um kjánaskap minn að ég skuli bölsót-
ast út í póstmódernískan femínisma (KK-1, VII) á sama tíma og höfuð-
kennisetning frjálslynds femínisma (að afnám formlegra hafta tryggi konum
raunverulega jafnstöðu), sem hinn póstmóderníski beinist gegn, sé aug-
ljóslega röng (GPÁ, 124). Meinið er hins vegar að kenningar frjálsynda
femínismans og hins póstmóderníska eru andstæður (,,contraries“) en ekki
nei tanir (,,contradictories“); þótt öfgar þess síðarnefhda séu villuljós, eins og
ég gaf í skyn, þýðir það ekki að hinn fyrrnefndi nægi til að gera grein fyrir
hlutskipti kvenna. Sá möguleiki er fyrir hendi að hvorugt kenningakerfið nái
máli (af sömu röklegu ástæðunni og að höfnun þess að bifreið sé alsvört
þýðir ekki að hún sé alhvít; hún gæti verið hvorugt). Hafi Gunnar Páll ein-
hvern áhuga á að vita það þá tel ég að kennisetning póstmóderníska femín-
ismans, um að barnalegt sé að halda að afnám formlegra hafta tryggi konum
sjálfkrafa jafnrétti, sé hárrétt, og það megi meðal annars rökstyðja út frá
aristótelískum forsendum (samanber kaflann hér á undan). Hvar andmælti
ég því annars?
Svo vill til að einhver uppbyggilegasta gagnrýnin á greinaflokk minn sem
ffam hefur verið borin snerti einmitt kaflann um póstmóderníska femín-
ismann. Dagný Kristjánsdóttur benti réttilega á í Víðsjárþætti í útvarpinu að
blæbrigði þess femínisma væru miklu fjölbreyttari en svo að útlista mætti á
einni Lesbókarsíðu. Mætti Gunnar Páll talsvert af máli hennar læra.
7. Niðurlag
Gunnar Páll sér andúð mína á afstæðishyggju póstmódernista ekki studda
öðrum rökum en „þreytulegri glefsu" um að afstæðishyggjumaður hljóti að
veraósamkvæmursjálfumsér (GPÁ, 114).Hann veitþóvel aðhöfuðrökmín
gegn hinni róttæku afstæðishyggju póstmódernismanum eru siðferðileg en
ekki rökleg. þau að vopn póstmódernismans snúist gegn þeim sem hlífa átti:
hinum „öðruðu“ og „jöðruðu“. Ég kallaði þetta „höfuðþverstæðu“ póst-
módernismans: meintir skjólstæðingar hans yrðu fórnarlömb og hið „úti-
lokandi umburðarlyndi“ ávísun á missætti og kynþáttahatur (KK-1, IX; KK-
3, g)). Ég nenni ekki að tíunda þessi rök aftur hér. Hef ég enda bæði glögglega
TMM 1998:4
www.mm.is
123