Skagfirðingabók - 01.01.1982, Side 35

SÝSLULÝSING YFIR SKAGAFJARÐARSÝSLU
nefndi húfubúningur, er menn ætla, að eigi sé eldri en frá 17. eða
18. öld. Dregur hann nafn af húfunni, sem er dökk að lit,
prjónuð, með skotti og skúfur við festur; á samskeytunum er
silfurhólkur, stundum gylltur, eða þá gylltur borði. Með húf-
unni er höfð prjónapeysa aðskorin, krækt framan á brjóstinu. Er
því búningurinn kallaður peysuföt. í stað prjónapeysunnar er
stundum höfð treyja, sniðin með líku lagi úr vaðmáli, eða þegar
mikið er við haft, úr klæði. Pilsið er jafnaðarlega sniðið úr
vaðmáli. Við peysufötin er ávallt höfð svunta, annaðhvort úr
íslenzkum dúk eða útlendu „töii“.
Hver hátíðabúningurinn sé, er óhægra að segja. Faldbúning-
urinn gamli er fyrir nokkru nær því af lagður í þessari sveit og
sést varla nema á einstaka eldri konu. Hinn nýi faldbúningur, er
Sigurður Guðmundsson hefur lagað eftir hinum forna íslenzka
búning, hefur að vísu verið tekinn upp, en eigi náð enn að
útbreiðast. Búningur kvenna, þá er þær hafa mest við, er því
kjóll úr útlendu „töii“ með dönsku sniði, oftast dökkleitur, en
[þær] eru þó sjaldan eða aldrei svo búnar nema við fermingu,
altarisgöngu og á brúðarbekknum. Við öll önnur hátíðleg tæki-
færi, svo og við kirkju á sunnudögum og hátíðisdögum, eru
flestar konur á vönduðum peysufötum, með silkiklút um háls-
inn og sjal á herðum. Á fótum hafa þær bryddaða skó úr
svartlituðu sauðskinni.
Á ferðum hafa konur útlenda reiðhatta með „slöri“, kven-
trefla um hálsinn, víðar treyjur, kræktar eða hnepptar að framan,
og pils úr vaðmáli, klæði eður öðru útlendu „töii“, reiðsokka
hafa þær á fótum og á höndum ullarhanzka eður fingravettlinga
prjónaða.
2. grein.
Um búning karlmanna er fátt að segja. Þeir ganga jafnaðar-
lega á treyjum, stutttreyjum eða síðtreyjum, er slá sér út að
neðan og eru tvíhnepptar. Nú eru og farnar að tíðkast síðtreyjur
með útlendu sniði (jakkar), jafnvíðar upp og ofan og ein-
3
33