Skagfirðingabók - 01.01.1982, Page 80
SKAGFIRÐINGABÓK
fríður Skúladóttir hélt áfram búskap með börnum sínum og
vinnufólki.
Arið 1816 voru í Hofstaðaseli 12 manns í heimili. Meðal
þeirra var 26 ára vinnumaður, Jóhannes Jónsson, f. í Kristnesi í
Eyjafirði, sonur Jóns hreppstjóra á Bjarnastöðum í Kolbeinsdal
Jónssonar fjórðungslæknis Péturssonar. Þrátt fyrir 17 ára ald-
ursmun dró fljótlega saman með þeim Hólmfríði og Jóhannesi,
og voru þau gefin saman í Hofstaðakirkju 21. júlí 1817. Daginn
eftir gaf hinn ungi bóndi konu sinni 20 spesíur í morgungjöf.
Jóhannes settist í allgott bú í Hofstaðaseli. Þegar dánarbú
Gísla Arnasonar var skrifað upp, 3. maí 1815 af sýslumanni
Espólín og tveim virðingarmönnum, var það alls metið á 488 rd.
78 sk., eða næstum 30 kýrverð. Enda þótt þetta félli í hlut
Jóhannesar við giftinguna hefur hann hlotið að svara út arfi
barnanna, þegar þau komust upp, en þau voru á aldrinum 1 — 17
ára, þegar faðir þeirra féll frá.
Vel farnaðist þeim Hólmfríði og Jóhannesi þrátt fyrir aldurs-
muninn. „Gjörðist hann nú hreppstjóri í Viðvíkurhrepp . . . var
hann allvinsæll maður, lagvirkur og vel fallinn til starfa síns og
heldur í uppgangi,“ segir Espólin um Jóhannnes í Sögu frá
Skagfirðingum.
Virtur og vinsœll hreppstjóri
Aröllum heimildum má ráða, að Jóhannes í Hofstaðaseli hafi
verið hinn mætasti maður og notið almenns trausts og vinsælda.
T. d. var hann annar þeirra hreppstjóra, er „líklegastir þóttu“ til
að taka út Reynistaðarklaustursjarðir við umboðsmannaskipti
1826. Og sem dæmi um hver áhrif Jóhannes hafði í samtíð sinni
má segja eftirfarandi úr Sögu frá Skagfirðingum:
Árið 1847 kom fyrir sauðaþjófnaður í Skagafjarðarsýslu.
Sættust aðilar á málið, sem átti að fara leynt, en barst þó út. Ekki
78