Skagfirðingabók - 01.01.1982, Qupperneq 90

SKAGFIRÐINGABÓK
Ekki í hjónaband
Enda þótt þessi frásögn Gísla Jóhannessonar beri átakanlegan
vott um það í hverjar ógöngur hann var kominn á Hafnarárum
sínum, og við lá að örlög hans þar yrðu þau sömu og ýmsra
annarra efnismanna, þá er ekki fyrir það að synja, að marga góða
stund og glaðan dag hefur hann lifað í hópi félaga sinna á
Hafnarslóð þau fjögur ár, sem hann dvaldi þar.
Sá, sem þetta ritar, minnist þess frá bernskudögum, að heyra
um það talað, að Gísli hefði verið mikið kvennagull og jafnvel
komist í góð kynni við mjög tignar konur á Hafnarárunum.
Minnir þetta á ummæli Gísla í bréfi til Brynjólfs, daginn sem
hann kvaddi Höfn í síðasta sinn: ,,Þú verður að trúa því, að þó ég
segi það sjálfur að ég hef verið nokkurs konar Don Juan á meðan
ég var í Kaupmannahöfn“. Þar er eflaust þessi eiginleiki Gísla,
sem hafa skapað honum ýmis tækifæri öðrum fremur. Eitt af
þeim varð Gísla Thorarensen efni í gamanbrag, sem birtur er í
Kvæðabók hans, og er þetta upphaf að:
„Einn morgun snemma Gisli reis úr rekkju
hann rífur sig í fötin, staf í hendi,
og út á götu — angurs því hann kenndi —
í öngum sínum þundur stála leggur.
Þar mætir hann á miðjum vegi ekkju . . .“
Gísli fer heim með ekkjunni, sem býr í hárri höll, þar sem
stendur dyravörður með brugðnum brandi:
„Hvað inni gerðist enginn maður veit . . .
. . . en Nafni vildi aldrei tala eitt orð
um atlot þeirra. Hann sagði: Hér á landi
ég útlendingur er og þjóðin mín
á alein rétt til barnabarna sín,
og ég er heldur ekki í hjónabandi".
88