Skagfirðingabók - 01.01.1982, Qupperneq 141

SÍÐASTI FÖRUMAÐUR í SKAGAFIRÐI
sagði: „Haltu áfram, haltu áfram.“ Með sérstakri umhyggju og
góðri hjúkrun gat læknirinn unnið bug á sjúkdómnum, en
langan tíma varð Sveinn að vera undir læknishendi, og höndin
varð hálflömuð, og gat hann lítil not haft af henni eftir það.
Meðan hann varð að vera undir læknishendi, hélt hann til hjá
Tómasi Jónassyni kaupfélagsstjóra. Hefir sjálfsagt verið hugsað
um hann eins vel og unnt var, því að bæði voru þau hjón
hjálpsöm og gestrisin. En morguninn eftir að læknirinn sagði
honum að nú þyrfti hann ekki lengur að vera undir sinni hendi,
bregður Sveinn skjótt við og er allur á bak og burt, áður en
nokkur kom á fætur í húsi kaupfélagsstjórans. Kvaddi hann
engan, hvað þá að hann þakkaði fyrir það, sem fyrir hann hafði
verið gert. Ekki gat fólk hugsað sér aðra skýringu á þessu
hátterni hans en þá, að hann hefði óttazt, að svo mikið yrði tekið
fyrir dvölina, að það yrði sér ofraun að borga. En auðvitað
ætluðu þau Tómas og kona hans aldrei að taka eyrisvirði fyrir
það, sem þau höfðu gert fyrir hann.
Sveinn var venjulega mjög blótsamur og orðljótur, en meðan
hann var sem veikastur, brá svo við, að aldrei hraut blótsyrði af
vörum hans. Fyrsta batamerkið sögðu þeir, er viðstaddir voru,
var það, að hann bölvaði hressilega eins og hans var vandi.
Sveinn var mjög spéhræddur, sem kallað er, hélt, ef einhver
hló og hann vissi ekki ástæðuna, að verið væri að hlæja að sér.
Atti hann þá til að fara burtu þaðan, sem hann var, og kveðja
engan. Kom hann þá stundum ekki í langan tíma á eftir á þann
bæ.
Eg man eftir því, að einu sinni var hann búinn að vera nokkrar
vikur á heimili foreldra minna, og var sumum farið að þykja nóg
um. Systir mín, sem var ung og fjörug, kemur þá heim, en hún
hafði verið fjarverandi um tíma. Þá berst þetta í tal. Hún heldur,
að það sé nú auðvelt að koma karlinum burtu. Hún er svo alltaf
öðru hvoru hlæjandi allt kvöldið, en Sveinn situr þögull og
þungbúinn og segir fátt. En morguninn eftir er hann allur á bak
og burt, er komið er á fætur.
139