Skagfirðingabók - 01.01.1982, Qupperneq 142

SKAGFIRÐINGABÓK
Sveinn var mjög hræddur við sjúkdóma, og ef veikindi voru á
heimilum, sem hann var á, forðaði hann sér fljótlega burtu.
Eitt haust kom hann sem oftar á heimili foreldra minna, en þá
var inflúenza að ganga. Varð hann þess áskynja, er fólk háttaði,
að mamma var að gefa einhverjum af okkur systkinunum meðal.
Um nóttina þótti sýnt, að Sveinn svæfi ekki vært; fór hann
margar ferðir fram. Er svo ekki að orðlengja það, að í birtingu
morguninn eftir drífur Sveinn sig á fætur og fer án þess að kveðja
nokkurn mann.
Af tilviljun hittir Sveinn bóndann frá Nesi, en hann hafði séð
til hans, er hann fór hjá kvöldið áður. Hefir hann eflaust undrazt,
hve fljótt Sveinn fór til baka, og fer eitthvað að ympra á því við
hann, að hann hafi ekki stanzað lengi á Illugastöðum. Þá segir
karl: „Nei, það er ólifandi í bænum fyrir pesti, allir í rúminu
nema Jóna“ (en það var móðir mín). „Er þá Gunnlaugur líka í
rúminu?“ spyr bóndi. „Ég held, að Guð ætli nú að sækja hann,“
segir Sveinn, og heldur svo sína leið.
Margar sögur eru sagðar af sérkennilegum tilsvörum og
orðafari Sveins. Verður fatt eitt talið hér. í æsku lenti hann i
tuski við jafnaldra sinn, lítið eitt eldri. Beið Sveinn lægri hlut í
þeim viðskiptum, en þá varð honum að orði: „Bíddu bara
þangað til við verðum jafngamlir, lagsmaður, og þá skulum við
sjá, hvort ég hef þig ekki.“
Eitt sinn kom Sveinn á bæ einn; var þá stríðinu 1914—1918
nýlega lokið. Er hann hefur heilsað, segir hann: „Gott er blessað
veðrið, og ekki er manndauðinn. En gaman væri samt að sjá þá
alla á sléttum velli, sem fallið hafa í stríðinu.“
Ekki var Sveinn við kvenmann kenndur, utan þess, að eitt
sinn kenndi stúlka honum barn. Stúlka þessi var talin fremur
fákæn, og hugðu margir, að hún hefði verið fengin til þess að
nefna hann að föður að barninu. Sveinn vildi ekki meðganga
barnið. Var þá sýslumanni tilkynnt þetta. Reyndi hann að ná tali
af Sveini, en hann flúði undan, svo að sýslumaður náði aldrei í
hann, enda munu kunnugir menn hafa sagt sýslumanni það, að
140