Skagfirðingabók - 01.01.1982, Qupperneq 147
SÍÐASTI FÖRUMAÐUR f SKAGAFIRÐI
fer þaðan með bíl út í Hofshrepp, 8 — 9 km leið, sennilega út í
Oslandshlíð norðarlega, en þaðan gangandi út í Hofsós. Þar
stanzar hann eitthvað. Fer þaðan milli 4 og 5, og allir þóttust
vita, að hann ætlaði upp að Þrastarstöðum. Jóna Friðbjarnar-
dóttir var stödd í Hofsósi þennan dag og hugðist bíða eftir
Sigríði móður sinni, sem ætlaði að koma frá Akureyri. Situr hún
að kaffidrykkju í Arbakka, sem er lítið hús sunnan ár. Segir þá
einhver við Jónu: „Nú eruð þið að fá heimsókn á Þrastarstöð-
um.“ Verður henni þá litið út um gluggann. Sér hún þá Svein
staulast hægt upp sneiðinginn norðan við ána. Vissi hún, að það
myndi rétt vera, að hann væri á leið að Þrastarstöðum. Þar hafði
hann oft áður átt athvarf og dvalizt tímunum saman.
Eins og áður er sagt, talaði Sveinn aldrei illa um Sigríði.
Hartmann getur þess, að hann hafi sagt daginn áður: „Ég vil
gera Sigríði á Þrastarstöðum greiða, því að ég veit, að hún gerir
mér greiða, þegar mér liggur mest á hjálp.“ Jóna minnist þess og,
að Sveinn hafi verið búinn að óska eftir því við mömmu sína, að
hann fengi að deyja hjá henni og sagði við það tækifæri: „Því að
ég veit, að þú lætur ekki jarða mig eins og hund.“
Sigríður kemur svo seint um kvöldið frá Akureyri til Hofsóss,
að þær mæðgur gista þar um nóttina, en ákveða að fara heim til
sín að morgni.
Einn var Sveinn að vanda, er hann fór úr Hofsósi, og þó að
ekki sé mjög löng leið upp að Þrastarstöðum, er það drjúgur
spotti 89 ára gömlum förumanni. Hefir sjálfsagt verið farið að
rökkva, er hann kom upp undir fjallið. Norðaustur af Hofi eru
bæirnir Þrastarstaðir og Hólakot og stutt bæjarleið á milli.
Hólakot er sunnar og er því lítið eitt nær Hofsósi.
Gamli förumaðurinn fetar hægum skrefum áfram, og þó að
seint gangi, smástyttist leiðin. En nú er dagsbirtan að þrjóta, og
það er dimmt til jarðar, því að jörð er alauð. Gömlu augun eru
orðin sljó og sjá því illa, hvað framundan er, og fæturnir eru
orðnir stirðir og þreyttir. Ekki þarf annað en smámishæð eða
þúfa að verða á veginum, til þess að gamli maðurinn missi
145