Skagfirðingabók - 01.01.1982, Qupperneq 162

SKAGFIRÐINGABÓK
Þegar slík stríð voru háð, hófust þau gjarnan á Læknisbrú og
bárust suður fyrir eða út fyrir, allt eftir því hvoru liðinu
vegnaði betur í styrjöldinni.
Þegar niður fyrir Læknisbrú var komið, tók áin að verða
heldur soraleg álitum. Hún dýpkaði allnokkuð, þegar þar kom
sem símstöðin stendur nú (úti í miðjum árfarvegi), straumur
var sama og enginn, svo að hún hélt vel öllu, sem í hana var
látið. Þá bætti það ekki úr skák, að á norðurbakkanum,
nokkru neðar, var opinn fjóshaugur, og á suðurbakkanum var
haughús, varla mjög þétt. En þetta lagaðist allt að vísu, þegar
flóð komu. Þá hreinsaði áin sig rösklega. Stundum þó með
fullmiklum ærslum. Mig minnir, að einu sinni hafi kerla gert
sér lítið fyrir og stungið sér inn um haughúsvegginn að vestan
og komið út að austan með innihaldið í fanginu. Þetta var rétt
ofan við þriðju og neðstu brúna. Hún var þar, sem nú mun
heita Freyjugata. Það var mjög gagnleg brú, að vísu úr tré og
lágt undir hana. Hún var ein helzta umferðaræð hjólböru-
manna, bæði með fiskmeti utan fyrir og sláturafurðir sunnan
úr sláturhúsi. Sá galli var þó á, að vegna þess hve lág brúin var,
flæddi stundum yfir hana, og dæmi voru um, að hjólbörumenn
lentu með farm sinn annað hvort ofan eða neðan við brúna.
Þurfti þá snör handtök og nokkra karlmennsku að svamla
niður á og tína upp sviðahausa, gorvambir eða fiskmeti á
hraðri siglingu niður í óþverrann norður undan sláturhúsinu.
Það var nefnilega hinn voðalegasti staður. Þar var djúpt mjög,
eiginlega e.k. lygnt uppistöðulón, og á hverju hausti fór þang-
að drjúgur skerfur af gori, blóði, hornum og hvers kyns
búfjárafurðum, sem menn töldu sig mega án vera. Þarna
fúlnaði þetta og rotnaði og lagði úr hinn versta fnyk. Þetta lón
var víst þannig tilkomið, að útfall árinnar stíflaðist iðulega á
sjávarkambinum af möl og stórgrýti, sem hlóðst þar upp í
brimum.
Auk þessara þriggja brúa, höfðu menn einnig aðrar færur
með að koma sjálfum sér og farmi sínum yfir ána. Hið
160