Skagfirðingabók - 01.01.1982, Side 191

ANNÁLL ÚR SKAGAFIRÐI
óhugsandi, en nú, þegar búið er að vega landið, og nóg er til af
bílunum, er þetta hægðarleikur, og munu fleiri bændur fara að
dæmi Sunnlendinganna, er stundir líða, því sannarlega hefði
mönnum ekki veitt af því, að létta sér upp öðru hverju, koma í
aðrar sýslur og landshluta og kynnast mönnum og framförum,
sem þar eru.
Ég get ekki stillt mig um að minnast á heiður, er þremur
gömlum Skagfirðingum hlotnaðist á síðastliðnu ári og má heita
einstakur, en þó áreiðanlega verðskuldaður. Ekki voru það gull-
krossar frá kóngi, eða fálkaorður frá ríkisstjórninni, enda veit ég
ekki hvort þeir hefðu tekið við slíku glingri, en það var heið-
ursskjal frá stjórn Búnaðarfélags Islands og dálítil peningaupp-
hæð (200,00), sem hún sendi þessum mönnum fyrir snilld þeirra
og leikni í því að temja hesta, en í því urðu þeir orðlagðir af
öllum mönnum í héraðinu um sína daga. Mennirnir eru: Bjarni
Jóhannesson, fæddur að Reykjum í Hjaltadal, og oftast við þann
bæ kenndur (Reykja-Bjarni). Bjarni var gagnfræðingur að
menntun og stundaði barnakennslu að vetrinum, og þótti hann
sízt ólagnari við krakkana en folana að sumrinu. Annar þeirra er
Guðmundur Guðmundsson, fæddur í Húnavatnssýslu, en kom
hingað norður á unga aldri og fór þá til Hóla og var þar lengi,
enda alltaf síðan við þá kenndur (Hóla-Gvendur). Hann er nú
orðinn 88 ára gamall. Sonur hans er Arni G. Eylands, ráðunautur
Búnaðarfélags íslands. Þriðji maðurinn er Jón Ólafsson. Hann er
líka fæddur í Húnavatnssýslu, á Leysingjastöðum. Þaðan fluttist
hann til Eyjafjarðar og bjó lengi á Mýralóni og er kenndur við
þann bæ. Síðar fluttist hann hingað og hefir verið hér síðan.
Öllum þessum mönnum var það sameiginlegt, hve miklir snill-
ingar þeir voru í allri meðferð á hestum og tamningu þeirra, og
alveg er það ómetanlegt, hve mikla unun og eftirlæti þeir hafa
búið héraðsmönnum með því, hversu þeir hestar hafa orðið
góðir og mikil ánægja fyrir eigendurna, er þeir tömdu. Ef ekki
réðist við hestinn, þá var eina ráðið að koma honum til einhvers
þeirra, þar var „háskólinn“. Um þá mætti segja, að þeir gerðu
189