Skagfirðingabók - 01.01.1982, Page 202

SKAGFIRÐINGABÓK
orðið og bezt að fara að halda heim með þær, sem fundnar voru,
þó að mér þætti það bæði skammarlegt og leiðinlegt.
Þegar ég kom niður á brekkubrúnina, þá heyrðist mér vera
hóað. Hvað var þetta? Þetta var líklega Víðivallasmalinn að hóa
saman sínum ám, því þar var líka fært frá. Þegar ég lít niður á
Sundin, er þar fólk á ferð. Þá dettur mér í hug, að fólkið heima
hafi orðið hrætt um mig og farið að leita að mér. Þetta reyndist
rétt, fólkið heima var farið að leita. Fyrst hitti ég annan kaupa-
manninn og stelpu á aldur við mig og svo eldri systur mínar
tvær. Þegar ég kom að Borginni, voru foreldrar mínir þar ásamt
fleira fólki.
Allir voru svo innilega glaðir og góðir við mig og þóttust hafa
heimt mig úr helju. Faðir minn klappaði mér á vangann og
sagði: „Guði sé lof, að við fengum þig heila heim, dóttir góð.“
Móðir mín var einnig mjög glöð. Þá frétti ég, að Nonni bróðir
minn hefði farið fyrstur af stað að leita að mér, en hann var
ókominn. Þá skildi ég, að það mundi hafa verið hann, sem ég
heyrði hóa. Nú var farið að hóa og kalla og segja honum, að ég
væri fundin. Hann heyrði köllin og sneri heim. Allur hópurinn
hélt nú heim á leið. Það var ekki frítt við að ég skammaðist mín
fyrir að koma öllu þessu róti af stað. í hjarta mínu var ég innilega
þakklát fyrir, hve allir voru góðir við mig og enginn sagði
styggðaryrði eða kallaði mig klaufa að hafa tapað ánum. Það var
ólíkt eða í sögunum, sem ég hafði lesið og heyrt, um smalana.
Það var oft verið svo óttalega vont við þá, ef þeir töpuðu úr
hjásetunni. Stundum voru þeir reknir, kaldir og svangir til baka
að leita að ánum. Ég viknaði oft við lestur þessara sagna.
Daginn eftir var vinnumaður sendur að leita að ánum.
Fundust þær þá allar og voru þá komnar næstum fram á afrétt.
Þær hafa sennilega munað eftir sumarhögunum frá sumrinu
áður.
200