Skírnir - 01.04.2001, Page 23

SKÍRNIR
... EINS MANNS SJÓFERÐASKRIF
17
ur séð af reisubókinni að Eiríki hafi verið kunnugt um það. Eiríki
líkaði vel um borð, starfsandinn var góður og bænahald og mess-
ur reglulegar. I Kína stundaði Eiríkur smíðaiðn sína í bambuskofa
og lýsir þeim furðum sem fyrir augu ber, s.s. trúarsiðum Kínverja,
lagaboðum og hörðum refsingum, postulínsgerð og stöðu kvenna.
I janúar 1764 lagði skipið af stað til Kaupmannahafnar hlaðið tei,
postulíni, kryddi og silki. Heimferðin gekk mjög vel eins og Ei-
ríkur lýsir: „... og lifðum svo fornægðir að eg hefi ei um mína daga
betur lifað, því vér höfðum gott veður og auðsveipan vind, mátu-
legan varma, dægilega forfrískning hvern dag við vort borð, nóg
vatn í skipinu, þann besta byr, listuga musigve [svo] um daginn
svo hér vantaði ekkert sem nokkur sjómaður kunni óska sér“
(451).
Eiríkur dvaldi stutt í landi og í nóvember sama ár og hann kom
úr Kínaferðinni fékk hann annað tækifæri til að svala útþrá sinni.
Honum bauðst rúm á skipinu Greifynja Moltke og sigldi til
Bengal. Þessi ferð tókst ekki eins vel og hin fyrri. Ahöfnin var
hrjáð af vatns- og matarskorti og telur Eiríkur mótlætið stafa af lé-
legum móral um borð: „Höfðum svo síðan sífellda mótvinda. Var
og ei heldur annars von því þar var soddan ósamþykki á því skipi
að sá eini var ferðugur að myrða þann annan og sá sem best kunni
láta og leika sem annar djöfull hann stóð sig best“ (455). Loks
komust þeir til Bengal og Eiríkur setti upp smiðju sína sem fyrr.
Hann lýsir allnákvæmlega trúarbrögðum Bengalbúa sem voru
skurðgoðadýrkendur. Trúarbragðafræðslan er eins og spurninga-
keppni, Eiríkur spyr en bengalskur gullsmiður svarar. Þá segir Ei-
ríkur frá því í löngu máli hvernig Bengalir hentu líkum í vatn eitt
í stað þess að jarða þau. Einn þjóðflokkurinn brenndi lík og eftir-
lifandi ekkju með og þykir Eiríki það að vonum grimmdarlegt:
Nú er það í þeirra lögum að þar má engin ekkja vera heldur skal þá
mannsins lík er brennt konan lifandi með hönum brennast, hverja exe-
kution eg varla gat séð. Hún, konan, var með basti við sinn dauða mann
fastbundin og síðan báðum kastað út á eitt stórt bál hvar þau uppbrunnu
og þetta skeði um miðdagsskeið. (458)
Nokkrir félagar hans reyndu að fá líf einnar ekkjunnar keypt „því
þeim þætti gaman að sjá hvað fegin hún yrði þá hún slyppi frá því