Skírnir - 01.04.2001, Page 266
260
GUNNAR HARÐARSON
SKÍRNIR
Frá sýningu í
Nýlistasafninu
1987. Málverk,
1986, olía á striga
og fleiri efni, 40 X
30 sm. Einkaeign.
raun upphleypt eins og lágmyndir, í mismiklum mæli reyndar. í sýningar-
skrá frá 1992 skrifar Eggert:
Hvert verk er heimur, en jafnframt hluti eða brot af stærri heild. Það
líkist skán eða húð sem litur og áferð eru greypt inn í. Við skynjum
margbreytileik verksins af birtunni sem á það fellur og einnig með því
að nálgast það eða fjarlægjast. Yfirborðið tælir, smáatriðin laða að sér
áhorfandann. Skínandi deplar og agnir gefa til kynna rými handan
myndarinnar.4
Málningunni er smurt ofan á strigann í svo mörgum lögum að myndirn-
ar verða smám saman upphleyptar og ójafnar. En um leið og málningin
hylur strigann birtir hún annan veruleika sem við horfum inn í og í gegn-
um. Samspil litanna býr til sjónblekkingu, þannig að verkið í heild virðist
öðlast hefðbundna fjarvíddardýpt þegar áhorfandinn fjarlægist það, en
þegar hann kemur nær hverfur hún og hver staður sem horft er á hefur
sína eigin miðju og sína eigin dýpt. Að vissu leyti má því segja að áhorf-
andinn sé tekinn með í reikninginn þegar listamaðurinn er að mála verk-
ið, því að þessi mismunandi skynjunarsvið, sem tengjast mismunandi
fjarlægð áhorfandans frá verkinu, eru hluti af hugmyndinni að baki verk-
inu. Birtuskilyrðin, staðsetning verksins í sýningarrýminu, staða áhorf-
andans, fjarlægð hans eða nálægð, allt hefur þetta áhrif á það hvernig
verkið lítur út, hvernig það er skynjað og upplifað.
I grein sinni um stöðu listaverksins á tímum fjöldaframleiðslu ræðir
Walter Benjamin eðlisbreytingu myndlistarinnar frá því að hún er bund-
in við stað og stund og einstaka upplifun, þar til hún verður fjölfölduð og
4 Inter nos, 21.5.-2.8. 1992, Nordiskt konstcentrum [sýningarskrá], Sweaborg
1992, bls. 68.