Tímarit Máls og menningar - 01.12.2013, Síða 82

Þ ó r a r i n n L e i f s s o n
82 TMM 2013 · 4
á iðrunum sem sulluðust niður úr mér. Hryllti mig við tilhugsunina um
grænt absint gallið á einhverjum hræðilega tilgerðarlegum art dekó stað. Og
hvaða fólk var þetta sem við sátum uppi með um nóttina? Sænsk-finnskur
arkitekt sem talaði óskiljanlega dönsku við allt og alla og taugaveikluð norsk
kærasta hans með sólarexem og Gaudi-þráhyggju. Skjótið mig!
Sálin eins og opið sár í sjóðheitum myrkum rakanum á gluggalausu
baðinu. Hvað lykt var þetta? Rotnun úr iðrum borgarinnar? Öll borgin búin
að gubba á mánudegi og súran dauninn af kókaínblönduðu rauðvínssulli
lagði upp úr lögnunum. Skjótið mig!
Ég lokaði setunni og settist niður með ímyndaða reiknivél fyrir timbr-
uðum hugskotssjónum. Ef við héldum svona áfram ættum við enga peninga
eftir í lok mánaðarins. Húsaleigan var að vísu greidd fyrirfram þessa tvo
mánuði sem við áttum eftir. Ástandið var engu að síður skelfilegt.
Ég lokaði augunum til að sefa kvíðann sem lagðist yfir mig eins og mara.
Lagði hausinn upp að veggnum og reyndi að einbeita mér að hljóðunum sem
bárust í gegnum hann.
Daufur ómur af tónlist. Helvítis fíflin niðri að ríða. Þeir settu alltaf sama
Sigurrósar-lagið í græjurnar og stilltu á hæsta. Þar með vissi allt húsið hvað
var í gangi. Á eftir lágu þeir reykjandi úti á svölum, flissandi á máli sem ég
giskaði á að væri katalónska. Ef ég teygði mig fram yfir handriðið á svöl-
unum sá ég glitta í risastór arnarnef sem gægðust undan slöngulokkum.
Tveir sjálfumglaðir páfagaukar í pokabuxum.
Nú bárust hljóð að ofan. Hvellir þegar leirtaui var hent í vask. Síðan stutt
hlé áður en gamli maðurinn fór að skammast í sjónvarpinu eins og hann
gerði alltaf eftir matinn.
Loks sefaðist hann. Það datt á dúnalogn.
Ískaldur svitadropi féll niður á magann á mér.
Ég ákvað að fróa mér. Solla myndi ekki vakna
nærri því strax. Ég stóð upp og lyfti klósett-
setunni. Hugsaði um ensku stelpuna í kolektífinu
á móti. Hvernig hún lagði nánast á flótta þegar
ég var að útskýra að við værum tónlistarnemar.
Við Solla hefðum einmitt kynnst í mötuneyti
Listaháskólans í Reykjavík. Fyndist henni það ekki
merkilegt? Ég hafði sagt ensku leiðindaskjóðunni
alveg fáránlega mikið um okkar hagi í þetta eina
skipti sem við ræddum saman á ganginum.
Hún hafði bankað upp á til að fá lánað salt þegar ég var að ranka við mér
eftir langan hádegisverð bak við markaðinn á Römblunum, tæpur líter af
húsvíni átti eftir að gufa upp úr taugakerfinu. Solla lá ennþá korrandi inni
í rúmi. Ég gætti ekki að mér áður en ég reif upp hurðina fram á gang. Stóð
þarna eins og auli í sjóðandi hitanum með standpínutjald á íþróttabuxunum.
Sá hvernig andlitið á ensku stelpunni umturnaðist í blöndu af viðbjóði og