Tímarit Máls og menningar - 01.09.2014, Qupperneq 26

A t l i B o l l a s o n
26 TMM 2014 · 3
aftastur, og leyfðum sporunum í götunni að vísa okkur veginn aftur niður
í bæ. Gamli maðurinn sat eftir og þegar ég leit um öxl eftir nokkur skref
sýndist mér vera sorg í augunum á honum og þá var einsog einhver hefði
slökkt í sígarettu í hjartanu mínu.
Við pústuðum ekki fyrr en við vorum komin að fiskmarkaðnum. Lyktin
var vond svo við héldum fyrir nefið og reyndum að ná andanum gegnum
munninn. Í ísi lögðum körum lágu fiskarnir í hrönnum og störðu út í
heiminn svörtum augum. Mér fannst þeir glápa á okkur, fjóra andstutta
krakka með sitthvað á samviskunni og æpandi eilífðina allt í kringum okkur.
– Djöfull var þetta fyndið! sagði Matthías og hló.
María roðnaði og brosti svo án þess að það næði til augnanna; einsog augu
fiskanna voru þau annarsstaðar.
– Gamli ógeðslegi karl, bætti hann við.
Mig sveið enn í hjartað, ekki undan hlaupunum heldur vonleysinu sem ég
þóttist nú hafa greint í tilliti sporvagnastjórans og brenndi mig einsog glóð.
Hann hafði horft á mig skilningssljóum augum einsog til að spyrja hvers
vegna við létum svona, hann hefði bara verið að hafa það notalegt í hitanum,
og hvað varðaði okkur krakkabjálfana svosem um það? Allt í einu fylltist
ég viðbjóði á Maríu; mjúkir andlitsdrættir hennar og kaffibrúnir leggirnir
vöktu með mér djúpa ógleði og sama gilti um glottið sem guð hafði hand-
málað framan í Matthías. Ég umlaði óljósa afsökun, sagðist þurfa að fara
heim, og lét mig hverfa. Um leið og ég var úr augsýn byrjaði ég að hlaupa.
Ég hljóp í einum spretti alla leið niður í bæ og inn í hellulagt sund þar sem
ég lagði ennið upp að svölum húsvegg og kastaði upp. Meðan ælan lak niður
milli hellusteinanna mátti heyra í rottunum undirbúa kvöldmatinn innst í
sundinu.
* * *
Skiptistöðin hafði staðið við aðaltorgið, hún var fremst í þríhyrndu húsi og
samanstóð ekki nema af einu herbergi, ílöngu og trapísulaga, með dyrum
á skemmstu hliðinni, stórum gluggum á langhliðunum og panelklæddum
vegg aftast. Á honum var önnur hurð og þar fyrir innan klósettið og lítið búr
þar sem kaffið var alltaf geymt. Undir gluggunum hafði fólk setið í áraraðir
og beðið þess að komast í fiskbúð eða á listasafn eða undir sæng þar sem hold
mætti holdi. Á meðan höfðu vagnstjórar í pásu drukkið rótsterkt kaffi úti
við vegg og óskað þess að helvítis tíminn hægði á sér svona einusinni meðan
þeir fægðu af rælni skjaldarmerkið framan á húfunni eða ofan á brjóstinu.
Fyrir ofan útidyrnar að utanverðu var felld inn í steinsteypuna stór og mikil
klukka sem þótti örugglega nýtískuleg einhverntímann en gekk ekki lengur,
ekki frekar en sporvagnarnir sem hún átti að segja til um hvenær kæmu og
færu. Ég speglaði mig í löngum rúðunum og virti fyrir mér úrvalið í minja-
gripaversluninni sem var þarna núna: litlir pappírsfánar á plaststöngum,