Tímarit Máls og menningar - 01.09.2014, Side 36

S v e r r i r N o r l a n d
36 TMM 2014 · 3
Hárið á ömmu ljúfu minnti á kræklóttar trjágreinar í hryllingssögu. Hún
blés hlæjandi framan í Steinar sígarettureyk og lyfti snjóhvítri augabrún líkt
og hún furðaði sig á tilvist hans. „Hæ, rjóði.“ Afi töggur tók hann á hestbak
og sagði frá japanskri pyntingaraðferð, það væri þannig að bambusinn væri
látinn vaxa upp gegnum óæðri endann, hott, hott, ríðum heim til Hóla, svo
tróð hann í nýja pípu og sagði að tilteknar frumbyggjatennur væru sólgnar í
að snæða innyfli lifandi fanga sinna, kjamshljóð í bland við sársaukaöskrin,
afa kné er klárinn minn.
„Hættu nú að kvelja barnabarnið!“ kallaði mamma Signý af veröndinni,
upp úr Íslensk orðtök og málshættir.
„Það heitir að skemmta, væna! Að uppfræða og skemmta!“ Augu hans
brunnu rauð í hálfrökkrinu.
„Ertu þá ekkert hræddur við að deyja, afi?“
„Það verður yndislegt að deyja, eins og að stíga inn í veislusal! Ég get
ekki beðið. Enda reyki ég eins og strompur, drekk eins og svampur, ét eins
og svín – ekkert dugir. Í ofaná lag hef ég verið giftur þessari seigdrepandi
kerlingarálft síðan á dögum Sókratesar!“ Hann leit á ömmu ljúfu og þau
org uðu bæði af hlátri.
„Stúfur, það sem máli skiptir er hvernig maður fer með tímann, að vita í
hvað dagarnir fara, annars er maður hvort sem er þegar dauður.“
* * *
Á meðan þau borðuðu vöfflurnar skoðaði Steinar dagblöð undir borði:
„Eitrað fyrir lottóvinningshafa“. „Drápu heila fílahjörð“ (myndir). „Segir
nauðgunina konunni að kenna“. Hann skildi reyndar ekki hvers vegna það
var svo áríðandi að lýsa daglega upp hið stóra svið mannlegrar illsku en
þræddi samt hvern dálk af viðrinislegri nákvæmni.
Það sem gerði útslagið: Þegar hann dottaði undir dagblaði í sófanum birtust
blóðgusur og klístraðar hárlufsur á gulum línóleumdúki augnlokanna, sum
barnanna skulfu enn og snöktu, þarna lá grátandi efnafræðikennari sem gnísti
sínum nikótíngulu uns þær hrukku út úr honum eins og Pez. Skammbyssan
flakkaði frá einu höfði til annars, lík amarnir tóku snöggt, spastískt viðbragð,
blýkúlur bora sig auðveldlega gegnum ungar höfuðkúpur, blóðið var strax
tekið að storkna á stólfótum, í gluggakistum, þegar sjóð heitt hlaupið nam
við hnakkann á Steinari og hann datt veinandi úr sófanum. Mamma Signý
hringdi á skrif stofu skólans, sonur hennar væri með niðurgang, sinadrátt,
mislinga, graftarkýli, Steinar heyrði ekki fleira heldur þeyttist á spóaleggj-
unum, lífgjöfinni feginn, aftur inn til sín og undir Richard Brautigan-sæng-
ina þar sem hann hreiðraði um sig með vasaljós og súkkulaðikex, staðráðinn
í að yfirgefa aldrei þetta öruggasta greni innhverfra stráka.
Hlammar sér í spreng, hræddur um að klósettið láti undan, skolpkerfið
taki við honum.