Tímarit Máls og menningar - 01.09.2014, Side 37

Kv í ð a s n i l l i n g a r n i r
TMM 2014 · 3 37
Hrekkur svo upp um miðnætti, í svitabaði. Skuggarnir af trjágreinunum
eru ekki lengur merkingarlaust flökt heldur myrkraverur sem læðupokast
um veggina. Steinar heyrir foreldra sína kýta gegnum tannkremsfroðuna.
„Hvað næst; lífrænt munnskol?“
„Þarftu að skilja eftir öll þessi flögnuðu líkþorn á flísunum!“
Það var eitthvað svo bjagað við þetta allt saman. Öll þessi illindi, allar
þessar hártoganir. Hann langaði að lifa lífi sem fæli í sér kyrrlát mótmæli
gegn öllum heiminum.
Hann lá grafkyrr eins og göngustígur.
Augljósasta svarið var augun.
Hann var augun.
En ef hann þrýsti niður augnlokunum og einbeitti sér að öðrum líkams-
hlutum flakkaði þungamiðja sálarinnar þvers og kruss um líkamann.
Hann var nefbroddurinn.
Hann var bringspalirnar.
Hann var litli, brúni fæðingarbletturinn á typpinu.
Og svo, um leið og hann missti einbeitinguna (og maður missir alltaf
einbeitinguna), snardofnaði skynjunin og hann varð aftur nakið, glápandi
auga á reikistjörnu sem síðar myndi breytast í agnarlitla, ískalda valhnetu.
* * *
góði „guð“
blessaðu alla í heiminum
bæði menn og dýr
og láttu öllum líða vel
bæði mönnum og dýrum
og gerðu það að láta
fötlun lömun sjúkdóma stríð
allt þannig lagast
helst alveg hverfa
bæði hjá mönnum og dýrum
og vinsamlega sjáðu til þess að
a) mér batni af svæðisgarnakvefinu
b) ég verði listrænn snillingur
c) ég eignist umhyggjusama, þolinmóða kærustu
takk
elsku góði „guð“
amen
og fyrirgefðu okkur Herbert
að við drekktum óvart brúnrottunni Halldóri Kiljan
og létum brúnrottuna Þórberg Þórðarson svelta í hel!
og fyrirgefðu! fyrirgefðu! fyrirgefðu!