Tímarit Máls og menningar - 01.09.2014, Page 39

Kv í ð a s n i l l i n g a r n i r
TMM 2014 · 3 39
* * *
„Nú ligg ég hér skjálfandi undir rúminu mínu, mamma mín, úrkula vonar …“
Mamma Signý andvarpaði og muldraði: „Já,“ á inn sog inu.
„… og þú stendur pliktina þolinmóð við rúmstokkinn, þó dálítið þreytt á
því hvað móðurhlutverkið er lýjandi …“
Hún kreppti tærnar: „Einmitt.“
„… og svo verð ég einn góðan veðurdag ekki lengur til …“
„Nei, nei.“
„… og þú þá löngu orðin ormum að bráð. Og jafnvel alheim urinn tor-
tímist; Shakespeare og allir krakkarnir og ekkert meira jógúrt!“
„Vildirðu heldur lifa að eilífu, Steinar minn?“
Já, einhvern veginn virtist það skárra hlutskipti, að lifa að eilífu en að lifa
ekki að eilífu.
* * *
Við bættist að hjónaband foreldra hans var enn og aftur í andarslitrunum.
Pabbi Alfreð tók dagleg köst í eldhúsinu til að beina huganum frá sjúkdómi
þessa lögformlega sambands karls og konu: Hann bakaði marenskökur með
bláberjum, sörur, spesíur, og skrúbbaði svo innréttinguna hátt og lágt en
varði andvökunóttunum á trésmíðaverkstæðinu þar sem hann tálgaði eftir-
líkingar af bernsku vinum sínum (sem hann hitti aldrei lengur), einnig ýmsar
kynja verur á borð við álfa og prinsessur. Tréspænir á gólf inu og líka í hári
hans, vindlareykur, læstar dyr.
* * *
Þegar Steinar hafði legið undir sæng meira og minna í tvær vikur án þess að
hreyfa sig, bankaði pabbi Alfreð upp á hjá honum. Orðalaust rétti hann syni
sínum höndina og togaði hann fram úr – út. Í vændum var einn af þessum
löngu, dimmu vetrum sem lögðust svo þungt á sálina í Stein ari. Þegar inn
í bílskúrinn kom hóf pabbi Alfreð hann umyrðalaust á loft, stakk honum
niður í nýsmíðaða líkkistu og skellti aftur lokinu.
Dauðamyrkur.
„Pabbi!“ Steinar barðist um og spriklaði. „Hleyptu mér út!“
Þess í stað heyrði hann föður sinn leggjast ofan á lokið til þess að tryggja
að hann kæmist hvorki lönd né strönd.
* * *
Steinar vissi sem var, að pabbi Alfreð saknaði afa töggs.
Þegar hann var lítill voru þeir vanir að bardúsa svo margt saman í bíl-