Tímarit Máls og menningar - 01.09.2014, Qupperneq 41

TMM 2014 · 3 41
Steinunn Lilja Emilsdóttir
Svarthvítur raunveruleiki
„Ég vel KR,“ segir Stefán og glottir til mín.
Ég varpa öndinni léttar og sendi manninum mínum lúmskt bros á móti.
Hjónaband byggist á málamiðlunum og ég hafði tilkynnt Stefáni að ég
bara gæti ekki orðið bæði sjálfstæðismaður og KR-ingur fyrir hann. Hann
yrði að velja á milli. Af tvennu illu valdi hann skárri kostinn.
Og hér er ég mætt. Á völlinn. Ég sem eyddi mestallri skólagöngu minni í að
komast hjá því að stunda íþróttir. Ég var þessi sem gerði eina armbeygju, beið
eftir að kennarinn liti undan og sagði svo hátt: „Tíu!“ næst þegar hann leit
á mig. Ég var þessi sem faldi sig bakvið vegginn á meðan hinir hlupu hring
eftir hring og laumaði mér svo aftur í sveitta, hlaupandi þvöguna þegar kom
að síðasta hringnum. Þessi sem beið við síðustu þrautina í útiratleiknum og
hótaði íþróttafríkunum því að ef þau gæfu mér ekki svörin myndi ég hætta
að leyfa þeim að sitja við hliðina á mér í dönskuprófum. Nú er ég hér mætt
til að horfa á fullorðna karlmenn í stuttbuxum sparka tuðru í net til að vinna
bikar sem kenndur er við gosdrykk. Mér er kalt, ég er þunn og mér leiðist.
Leikurinn er ekki byrjaður en á völlinn er samt kominn einn maður.
Lukku dýr mótsins. Risastór pepsídós. Hér er það ekki teiknimyndaleg útgáfa
af ljóni eða birni sem hvetur liðin áfram. Hér er það pepsídós, ekki einu
sinni kók heldur pepsí, ekki einu sinni glerflaska heldur dós. Þetta sívaln-
ings laga stykki skokkar gleiðfætt eftir hliðarlínunni og gerir sitt besta til
að detta ekki um stóru, hvítu púðana sem það er með á fótunum. Skórnir
minna á andafætur og eiga líklega að passa við stóra, hvíta hanska hinnar
fjórfingruðu dósar. Sökum lagsins á dósinni getur hún ekki lagt handleggina
niður með síðum þannig að þeir standa beint út til beggja hliða. Af og til
gerir dósin stirða og vart sjáanlega upp og niður hreyfingu með handleggj-
unum sem á að koma í stað þess að veifa til áhorfenda. Það veifar enginn
á móti. Þessi litla hreyfing virðist taka mikið á dósina enda búningurinn
stífur og hún hættir eftir smá stund. Þess í stað lætur hún sér nægja að slá á
lófa krakkanna sem hafa klifrað upp á auglýsingaskiltin meðfram vellinum.
Dósin hleypur löturhægt eftir línunni og krakkarnir teygja fram hendurnar
til að slá í hvítan hanskann. Hugrökkustu krakkarnir grípa í einn fingurinn
og dósin riðar aðeins til. Mig langar ekkert fremur en að hrinda Pepsídósinni