Tímarit Máls og menningar - 01.09.2014, Qupperneq 42

S t e i n u n n L i l j a E m i l s d ó t t i r
42 TMM 2014 · 3
afturábak. Sjá hana veltast eftir vellinum og gera árangurslausar tilraunir til
að standa upp.
Á meðan ég læt mig dreyma um illa meðferð á lukkudýrinu hlusta ég með
öðru eyranu á Stefán útskýra fyrir mér hvað rangstaða er. Eftir því sem ég
best skil var rangstöðureglan sett á til að ekki væri hægt að geyma einn leik-
mann við mark andstæðingsins og gefa svo á hann boltann hinum megin frá
vellinum svo hann gæti skorað. Markmiðið með rangstöðureglunni er sem
sagt að varna því að of mörg mörk séu skoruð í fótboltaleik. Eins og það hafi
nokkurn tímann verið vandamál.
Mér snöggbregður þegar allt í einu heyrist í hátalarakerfinu hið hádrama-
tíska lag Heyr mína bæn. Ég bjóst við einhverju meira stuðlagi. Kannski
laginu sem Stefán er með sem hringitón: Við erum KR og berum höfuðið hátt!
Ég sný mér að Stefáni til að segja honum að Heyr mína bæn sé upprunalega
gamalt ítalskt Eurovisionlag en hika þegar ég sé að varir hans hreyfast hljóð-
laust með textanum. Undir tónaflóðinu ganga inn á völlinn ellefu karlmenn
í svarthvítum, teinóttum treyjum. Svo aðrir ellefu karlmenn í öðruvísi
treyjum. Dómarinn lítur út eins og randafluga í gulu treyjunni sinni og
svörtu buxunum.
Leikurinn hefst og áhorfendur byrja strax að öskra. Við hliðina á mér
stendur feitur, miðaldra karlmaður, einnig í teinóttri treyju, og segir sínu liði
að hætta þessum aumingjaskap. Af því sem ég heyri þá skilst mér að hann
vilji að sínir menn drullist með helvítis tuðruna í helvítis markið andskotans
fokking hafi það. Hann virðist trúa því staðfastlega að hann geti gert betur
en þessir stæltu karlmenn á vellinum. Eitthvað er þjálfarinn líka að angra
hann. Sá veit víst ekkert hverjir eiga að vera á bekknum og hvenær best sé að
gera skiptingar. Mér heyrist dómarinn líka vera fæðingarhálfviti.
Við stöndum á pöllum nærri öðru markinu og það rignir á okkur.
Nokkrum metrum frá okkur eru gráir plaststólar undir regnskýli. Ég spyr
sakleysislega hvort við getum fært okkur en Stefán heyrir ekki í mér og segir
mér þess í stað að kaupa mér eitthvað að borða. Hann bendir á sjoppulegan
bás fyrir aftan okkur og réttir mér fimmhundruðkall. Ég gríp fegins hendi
þetta tækifæri til að gera eitthvað annað en að horfa á leikinn.
Ég bíð í röð. Allir í heiminum og ömmur þeirra troða sér fram fyrir mig.
Loksins kemst ég að og bið um kók. Mér er rétt pepsí. Vil ég pítsusneið líka?
Já, já. Ég fæ kalda sneið af margarítupítsu með einu pepperóní í miðjunni og
er rukkuð um meira en fimmhundruð krónur. Ég sting seðlinum inn á mig
og fer að leita að kreditkortinu. Manneskjan fyrir aftan mig í röðinni stígur
skref fram og sparkar laust í hælana á mér. Heldur greinilega að hún fái fyrr
afgreiðslu ef hún stendur einu hænuskrefi framar í röðinni. Ég finn kortið og
rétti nýfermdu, renglulegu stelpunni sem afgreiðir mig. Hún er þegar komin
í hrókasamræður við vinkonu sína sem er að fylla á goskælinn. Hún klárar
samtalið áður en hún rennir kortinu í gegn. Þegar ég bið um kvittunina
horfir hún skilningsvana á mig.