Tímarit Máls og menningar - 01.09.2014, Qupperneq 51

E i g i n m a ð u r i n n o g b r ó ð i r h a n s
TMM 2014 · 3 51
Honum varð hugsað til þeirra mörgu smáu breytinga sem hann og Ella
höfðu orðið vör við í fari Bödda síðan hann kvæntist. Afmælisgjöfum handa
krökkunum var pakkað inn í litríkan pappír með fallegum borða og aug-
ljóslega ekki af búðarstarfsfólki. Böddi hætti að ganga í skyrtum með götum
á olnbogunum og var ætíð hreinrakaður. Hann hafði sagt Jóhanni með
strákslegu brosi að Maríón þætti óþægilegt hvernig skeggbroddarnir rispuðu
hana þegar þau kysstust. Ella hafði meira að segja fengið sendan blómvönd í
vinnuna þegar hún fékk stöðuhækkun. Hvítar liljur. Blómunum hafði fylgt
kort með heillaóskum frá Bödda og Maríón. Kortið var reyndar allsérstakt.
Framan á því var mynd af dökkklæddri konu sem kraup á hné. Gylltir geislar
ljómuðu í kringum höfuð hennar. Innan í kortinu, fyrir ofan netta rithönd
Maríón og klunnalegt hrafl Bödda, voru tvær ljóðlínur skrifaðar af varfærni
á tungumáli sem Ella hélt að væri latína. Þau komust aldrei að því hvað stóð
í kortinu en voru snortin af fyrirhöfn Maríón í þeirra garð og þökkuðu henni
hugulsemina í næsta skipti sem hún og Böddi komu í mat.
Bræðurnir settust niður við eldhúsborðið. Litli kjallaraglugginn fyrir ofan
þá varpaði gráleitri birtu á eldhússkápana. Stöku sinnum heyrðu þeir marr-
andi fótatak vegfarenda á gangstéttinni og birtan á skápunum flökti. Böddi
færði til tóma pizzukassa á eldhúsborðinu og bauð upp á kaffi. „Ég á bara
instant,“ sagði hann. Hann skrúfaði frá krananum en vaskurinn var fullur af
leirtaui og vatnið flæddi yfir óhreina diskana og niður á gólf. Hann bölvaði,
færði til hauginn í vaskinum og þurrkaði upp bleytuna með öðrum fæti með
því að nudda loðnum inniskónum í pollinn.
„Ég reyndi að hringja í þig,“ sagði Jóhann.
„Já, er það?“
„Ég hringdi á skrifstofuna. Þau sögðu mér að þú værir veikur heima.“
Bróðir hans sneri sér við með kaffikrús í hvorri hönd. „Hvað sagðirðu
þeim?“ spurði hann og setti bollana á borðið, opnaði ísskápinn og tók út stóra
mjólkurfernu. Sykurkarið var nú þegar á borðinu. Bræðurnir kunnu báðir að
meta mikið af sykri og mjólk í kaffið sitt.
„Ekkert. Ekki neitt.“
„Ég er búinn með alla frídagana mína,“ sagði bróðir hans og settist.
„Ókei.“
Þeir blönduðu ríflega í kaffið.
„Ég vildi að þú hefðir sleppt því að vera að hringja í vinnuna mína,“ sagði
Böddi. „Þau gætu haldið að það væri eitthvað í gangi.“
„Þú svaraðir ekki. Það var slökkt á gemsanum þínum. Ég vildi ekki vera
að keyra alla leið hingað til þess eins að uppgötva að þú værir í vinnunni.“
„Þetta er ekki eins og í vinnunni þinni, þú veist. Ég get ekki bara farið
hvenær sem er og kannski ekki mætt þegar ég nenni ekki og sagst vera að
vinna heima.“
„Vinnan mín er ekki þannig. Ég er viss um að þau voru ekkert að pæla í
því af hverju ég var að hringja.“