Tímarit Máls og menningar - 01.09.2014, Síða 52

B j ö r n H a l l d ó r s s o n
52 TMM 2014 · 3
„Ég þurfti bara smá tíma út af fyrir mig. Ég held það ætti nú að vera í lagi
þó ég meldi mig veikan svona einu sinni. Konan mín fór frá mér.“
„Ókei,“ sagði Jóhann, og reyndi að róa bróður sinn niður. „Ég sagði ekki
neitt við þau.“ Þeir supu aftur og Jóhann spurði: „Hefurðu heyrt eitthvað í
henni?“
„Nei,“ sagði Böddi. Hann hrærði í kaffinu, danglaði skeiðinni utan í kaffi-
bollann, lét hana falla á borðið með glamri. „Ég hef ekkert reynt að ná í hana.“
„Hvar heldur þú að hún sé?“
„Veit ekki. Örugglega hjá einhverjum vinkonum sínum. Ég þekki þær
ekkert. Kannski fór hún bara aftur heim.“
„En þú ert með slökkt á símanum þínum. Kannski er hún að reyna að ná
í þig, til að tala við þig.“
Böddi virtist hálf argur yfir að verið væri að eyða tíma í þessar vanga-
veltur. „Hún fór, ókei?“ sagði hann og horfði hvasst á Jóhann. „Hún er farin.“
Jóhann gafst upp. Hann skóflaði meiri sykri í kaffið til að reyna að dylja
biturt bragðið af kaffiduftinu.
„Hvað segja krakkarnir gott?“ spurði Böddi skyndilega.
„Bara allt fínt. Jói útskrifaðist úr leikskólanum um daginn.“
„Já, ókei? Það er svo langt síðan ég hef séð þau.“
„Það var nú svolítið skrítið. Þau voru með rosa athöfn og allt. Þetta er nú
bara leikskóli. En krakkarnir skemmtu sér voða vel. Og Mæja er orðin svaka
gelgja, samt svona ung. Þolir ekki neitt sem ég og mamma hennar segjum.
Við erum víst svo hallærisleg.“
„Æi, þið eigið svo frábæra krakka.“
„Já, ég veit.“
„Ég vonaði alltaf að ég og Maríón myndum eignast krakka líka, þú veist,
einhverntímann. Þá hefðu Jói og Mæja verið orðin aðeins eldri og gætu
passað fyrir okkur, passað upp á frændsystkini sín, og við gætum öll farið í
bústað saman og svoleiðis.“
„Já, það hefði verið gaman,“ sagði Jóhann og reyndi að láta ekki draga sig
inn í skýjaborgir bróður síns en gat þó ekki stillt sig um að bæta við: „Það er
aldrei að vita. Kannski náið þið saman aftur.“
„Nei. Nei, það held ég ekki,“ sagði bróðir hans. Augun í honum lágu djúpt
í stóru og kjötmiklu andlitinu. Augun í honum höfðu alltaf verið svo við-
kvæm. Jóhann mundi hvernig Böddi hafði gjóað augunum í allar áttir þegar
þeir voru ungir og fóru saman á böll. Hræðslan í þeim, eins og bróðir hans
væri viss um að einhversstaðar í salnum væri fólk að stara á hann og gera
gys að honum.
„Hvað segir Ella?“ spurði Böddi.
„Bara, fínt.“ sagði Jóhann. „Rosa mikið að gera í vinnunni.“ Það var rúmur
mánuður síðan Ella hafði tekið Bödda afsíðis í matarboði og sagt honum að
hann yrði að gera svo vel og hætta að hringja í Jóhann þegar hann væri búinn
að vera að drekka. Hún hafði mjög blátt áfram sagt Jóhanni frá fyrirmæl-