Tímarit Máls og menningar - 01.09.2014, Síða 68

68 TMM 2014 · 3
Hrafnhildur Þórhallsdóttir
Eftir fallið
Þegar við rumskuðum þarna neðst í gljúfrinu – ég, með flennistórt gat á
brjóstinu eftir þetta ævintýri með fallbyssukúluna, og þú, eins og (fyrirgefðu
að ég segi það) hvert annað spýtnabrak á smíðavelli ömurleikans – voru mín
fyrstu viðbrögð að undrast svo fullkomlega að ég gat ekki annað en hljóðað
upp yfir mig:
Var þetta virkilega svona hátt fall?
Þótt ég væri viss um að ég gæti aldrei hreyft mig framar skreiddist ég
einhvern veginn á fætur og vakti þig þá auðvitað með öllum andskotans
bægslaganginum, enda hægara sagt en gert að halda jafnvægi svona
splundruð. Við þurrkuðum rykið úr augunum og í bragðdaufri blöndu af
skyldurækni og skorti á hugmyndaauðgi einhentum við okkur í viðgerðar-
starfið sem vannst svona líka ljómandi hægt og illa.
En undir gegnumlýsandi hádegissólinni varð þetta allt svo augljóst og
líklega féllust þér alveg hendur við að horfa á mig tiplandi og æjandi á heitu
berginu, bisandi við að tjasla saman einhverju sem hvorugt okkar mundi
hvernig leit út í upphafi. Að lokum gastu ekki orða bundist og stundir upp,
eins og þú hefðir rétt í því gert mikla uppgötvun:
Við munum ekki erfa jörðina!
Það dimmdi og kólnaði og mér fannst eins og innyflin í mér frysu þegar við
orðalaust tókumst í hendur og skiptum á milli okkar þeim þrettán tárum
sem við höfðum unnið okkur inn á þessum þrettán árum. Svo héldum við
hvort í sína áttina – ég, með verulega slagsíðu á vinstri hliðinni, og þú, með
leifarnar af sjálfum þér í einum svörtum ruslapoka – og án þess að leiða
nokkurn tíma að því hugann skildum við eftir steinhelluna sem við risp-
uðum í þennan beiska sáttmála:
Það er ekki þitt að sleikja sárið.
Þú ert sárið.