Tímarit Máls og menningar - 01.09.2014, Page 73

TMM 2014 · 3 73
Bryndís Emilsdóttir
Frestur
Grótta
Ég beið kaldsveittur í bílnum mínum á bílastæðinu úti við Gróttu. Par gekk
framhjá með tvo hunda í bandi. Þau áttu í fjörugum samræðum og hlógu af
og til. Ég fann til öfundar vegna sambands þeirra, leit því af þeim, einblíndi
á stýrið, mælaborðið, strauk ósýnilegt ryk af með fingri. Helvítis klúður allt
saman.
Sólin var að setjast og litaði himininn rauðan. Hafið var djúpblátt og
dimmar öldur báru svarta skugga að landi. Ég horfði á sjónarspil náttúr-
unnar, allt þetta litaspil í svartri lygi veruleikans. Í kvöld myndi ég kaupa
mér frest. Hversu langan vissi ég ekki.
Það var bankað á bílrúðuna farþegamegin. Ég sá að hann var kominn
og ýtti á takkann til að opna. Hann leit út eins og hver annar skokkari og
kannski var hann það í raun. Hann opnaði dyrnar og vatt sér inn í bílinn.
„Ertu með peningana?“ var það fyrsta sem hann sagði. Ég rétti honum
umslag sem hann stakk inná sig án þess að opna það.
„Ætlarðu ekki að telja þá?“ spurði ég.
„Hefðirðu þorað að koma með of lítið?“
Ég svaraði ekki, en vissi að ég hefði ekki þorað því. Ég skoðaði hann
aðeins nánar án þess að mikið bæri á. Hann var með derhúfu merkta olíu-
félagi á snöggklipptu höfðinu. Stór augu og beint, fallegt nef. Silfurlitaður
hringur var í því eyra sem sneri að mér. Hann var klæddur í hlaupabuxur og
vindjakka og myndi eftir örskamma stund fara út úr bílnum og halda áfram
að skokka. Og engum myndi detta í hug að tengja hann við neitt óheiðarlegt.
Vitinn, bláleitur í kvöldhúminu, glotti til mín.