Tímarit Máls og menningar - 01.09.2014, Side 86

F j a l a r S i g u r ð a r s o n
86 TMM 2014 · 3
þreyttum augum. Hann var stoltari af þeim en orð fengu lýst. Bara að móðir
þeirra gæti séð þau núna.
Nýr snjór hafði fallið um nóttina og klæddi hjarnið þannig að allir slóðar
voru horfnir. Ferðalag á hjóli inn í þorpið yrði ekki auðvelt. Choe hafði
kveikt upp í arninum með örfáum viðarkubbum svo að börnin gætu haft
smá yl yfir daginn á meðan hann var í burtu. Á lítið borð í eldhúsinu hafði
hann sett tvær skálar með hrísgraut ásamt hluta úr gulrófu í hvora skál.
Allur annar matur var uppurinn svo hann varð að láta sér nægja afganginn
af gulrófunni. Það var allur hans matur fyrir daginn. Ef Kim líkaði ljóðið
hans þá gæti hann tryggt þeim nægilegan mat fram að næstu skömmtun. Á
síðustu vikum höfðu skammtarnir minnkað það mikið að þeir dugðu ekki
lengur út vikuna.
Þau voru alltaf svöng. Hann og Jong höfðu sjálf sparað við sig mat eins
og mögulegt var svo að börnin syltu ekki. Að þeim degi kom þó að þau gátu
ekki meir. Ef börnin áttu að lifa varð annað þeirra að fara. Ef Kim vissi ekki
að það vantaði einn fjölskyldumeðlim þá gætu þau tekið við skömmtum fyrir
þau öll og tryggt að börnin hefðu nægan mat. Úr varð einn daginn að þau
sögðu börnunum að móðir þeirra ætlaði að fara til höfuðborgarinnar, þá um
kvöldið, því hún hefði fengið mjög mikilvægt verkefni hjá syni foringjans
sem myndi tryggja þeim meiri mat. Um kvöldið hjóluðu þau í átt að þorpinu,
svo börnin grunaði ekki neitt misjafnt. Þegar þau voru komin vel í hvarf þá
beygðu þau út af hjólaslóðanum og inn á stíginn sem lá inn í skóglendið.
Þau höfðu undirbúið þetta vandlega og valið staðinn vel. Þau voru búin að
ákveða hvort þeirra færi. Hann hafði meiri líkur á því að draga fram lífsbjörg
fyrir börnin því hún var orðin blind á öðru auga og sá illa með hinu. Ský á
augasteini sögðu læknarnir í þorpinu og ástæðan var víst langvarandi van-
næring. Þeir gátu ekkert gert, höfðu engin tæki.
Þegar kveðjustundin kom, þá voru þau hljóð. Þau höfðu sagt allt sem segja
þurfti. Hún var klædd í sín skástu föt og sína bestu skó sem mörgum sinnum
höfðu verið bættir en litu samt út sem nýir. Þau horfðust í augu, djúpt og
lengi. Sorg og einmanaleiki bærðist innra með Choe. Jong, æskuástin hans
og móðir barnanna þeirra, hafði aldrei verið fallegri en akkúrat núna. Hún
rauf augnsambandið og sneri sér rólega við. Þó tárin rynnu niður vanga
hennar þá passaði hún sig á að láta hann ekki heyra neinn grát. Hún féll
á kné. Choe tók utan um háls hennar með báðum höndum og klemmdi
þær saman af öllu afli. Hún streittist ekki á móti. Líflaus líkami hennar
féll að lokum niður í grunna gröf sem þau höfðu bæði unnið að nokkrum
dögum áður. Þau höfðu gert það sem þau gátu með eina skóflu og frosna
jörð. Hann dysjaði hana eins vel og hann gat, stóð hjá og grét lengi áður en
hann sneri aftur heim til barnanna. Þarna áttu þau meiri möguleika á lífi en
hungurdauða en það hafði ekki enst lengi. Nú varð hann að treysta á Kim.
Choe kvaddi börnin og bað þau að hleypa engum inn sem þau þekktu
ekki. Þau höfðu ekki mikið annað fyrir stafni en að lesa bækur sem For-