Tímarit Máls og menningar - 01.09.2014, Síða 87

H i n n r é t t s ý n i f o r i n g i
TMM 2014 · 3 87
inginn hafði gefið og halda á sér hita. Choe gaumgæfði samanbrotið blað sem
hann hafði stungið inn á sig. Ljóðið var á sínum stað. Hann tók reiðhjólið og
teymdi það í gegnum þungan snjóinn. Gangan sóttist hægt og langvarandi
hungrið var farið að ná tökum á huga hans. Á leið sinni gekk hann fram hjá
slóðanum inn í skóglendið eins og ávallt þegar hann átti erindi í þorpið. Það
var aðeins um mánuður frá því þau kvöddust. Sársaukinn risti ennþá djúpt
og stóð eins og sverð í hjarta hans. Hann stoppaði örstutta stund, kastaði
mæðinni og horfði upp eftir stígnum.
,,Börnin okkar skulu ekki svelta …“ sagði hann við trén, umhverfið og
minninguna um hana, móður barnanna, sem hvíldi í frosinni jörð í rjóðri
við enda stígsins. Hann laut höfði og hélt áfram göngunni. Það var ekki löng
leið eftir í þorpið.
Fáir voru á ferli þegar hann gekk niður aðalgötuna og nálgaðist torg hins
réttsýna og miskunnsama Foringja. Á því miðju var Foringinn sjálfur í
öllu sínu veldi, sex metra há bronsstytta sem sonur Foringjans hafði gefið
þorpinu. Raðir af blómvöndum lágu fyrir neðan fótstall Foringjans eins og
lög gerðu ráð fyrir í landinu.
Tveir rússneskir trukkar frá hernum stóðu fyrir framan birgðastöðina og
voru einu bílarnir sem Choe hafði séð á allri sinni göngu þennan morguninn.
Eldsneyti var af mjög skornum skammti, þökk sé helvítis Ameríkönunum og
kúgunartilraunum þeirra.
Í afgreiðslu birgðastöðvarinnar voru hermenn sem stóðu vopnaðan vörð
og fylgdust með hverri hreyfingu þeirra sem inn komu. Röðin við inn-
skráninguna var ekki ýkja löng en þangað þurfti Choe að fara í hvert skipti
sem mat var úthlutað. Kim var venjulega aldrei langt undan og kallaði hann
iðulega inn á skrifstofu til sín þegar röðin kom að honum. Þar sem hann beið
í röðinni sá hann Kim aftur á móti hvergi bregða fyrir.
,,Næsti,“ var kallað þurri eintóna röddu. Skráningarstjórinn var kona á
miðjum aldri í formlegum herbúningi. Hún hafði verið skráningarstjóri
alveg síðan hann og Jong höfðu neyðst til að flytja frá Pyongyang. ,,Sýndu
mér fjölskylduskráninguna þína,“ bætti hún við án þess að líta upp á Choe.
,,Afsakið, er birgðastjórinn við, Kim Ji Hwan? Get ég nokkuð fengið að
hitta hann?“ Choe var órólegur því lítið þurfti til að reita starfsfólkið hér til
reiði. Hann varð að vera klókur. Hann beygði sig og bugtaði og gætti þess að
horfa ekki framan í skráningarstjórann ef hún skyldi líta upp. Hann hafði
aldrei áður þurft að biðja um viðtal við Kim.
,,Hvað varðar þig um hann? Af hverju heldurðu að hann vilji eitthvað tala
við þig?“ spurði hún önug. ,,Þú ert að tefja fyrir öðrum hér.“ Tónninn í rödd
hennar jaðraði við fjandsemi. Útundan sér sá Choe hreyfingu.
,,Komdu út úr röðinni, hérna til hliðar“ kallaði skipandi karlmannsrödd
sem Choe þekkti ekki. ,,Hvaða erindi áttu við Kim?“ spurði háttsettur ein-
kennisklæddur maður sem stóð hinum megin við lágreistan vegg sem skildi
afgreiðsluna frá móttökusalnum. Choe tvísté en nálgaðist manninn varlega.