Tímarit Máls og menningar - 01.09.2014, Qupperneq 88

F j a l a r S i g u r ð a r s o n
88 TMM 2014 · 3
,,Ég kem til að færa honum ljóð.“ Choe stakk hendinni ofan í vasa innan
á úlpunni sinni og dró fram vandlega samanbrotið blað og rétti manninum.
Maðurinn tók við blaðinu, opnaði það hratt og örugglega og gaumgæfði.
Það vottaði fyrir vanþóknun í svip hans. Hann las ljóðið í hljóði og hló svo
tröllslegum hlátri. ,,Hvaða sorp er þetta eiginlega?“ spurði hann. ,,Heldurðu
að einhver hafi áhuga á svona óskapnaði?“ Choe vissi ekki hvernig hann átti
að bregðast við og horfði því bara niður og þagði.
,,Þú ert heppinn að ég er hérna núna, því ég ætla að leyfa þér að fara án
þess að henda þér í fangelsi fyrir þetta klám sem þú kallar ljóð. Kim myndi
skjóta þig í portinu hérna fyrir aftan ef hann væri hér húna.“ Maðurinn
virtist njóta þess að níðast á honum. Hann horfði aftur vandlætingarfullum
augum á ljóðið og síðan á Choe um leið og hann krumpaði það snöggt saman
og henti því fyrir fætur hans. Með snöggri hreyfingu tók Choe blaðið upp og
stakk í annan buxnavasann. Choe gjóaði augunum í áttina til mannsins en
einblíndi annars stíft á gólfið. Það var öruggast úr því sem komið var.
,,Komdu þér út! Burt með þig! Láttu þig ekki dreyma um neinn mat.“
Maðurinn vísaði Choe á dyrnar og gretti sig grimmilega. Choe leit á hann
eldsnöggt en hraðaði sér síðan út undir dynjandi hlátrasköllum þeirra sem
inni voru. Hann hafði verið niðurlægður og var auk þess matarlaus.
Í örvinglun og tímaleysi ráfaði Choe um þorpið. Mannandskotinn var að
dæma fjölskyldu hans til dauða. Næsti úthlutunardagur var eftir viku og
hann gat þá komið aftur í von um að Kim væri kominn aftur. En þangað til
höfðu þau engan mat. Ekkert. Hann gat mögulega reynt að grafa eftir rótum
í skóginum en það var ógurleg vinna meðan jörðin var frosin. Hann dræpist
sennilega sjálfur áður en nokkuð fengist út úr því.
Uppgjöf og hungurdoði lögðust yfir hann þar sem hann teymdi hjólið
áfram í ómarkvissa hringi. Áður en hann vissi af var hann kominn út úr
bænum og stefndi heim. Hann hafði lofað Jong að börnin skyldu ekki svelta.
Hann hafði líka lofað henni að ef hann stæði frammi fyrir því þá væri
einungis eitt eftir að gera. Lítið glas var í skrifborðsskúffunni heima hjá þeim
sem hann gat notað fyrir þau öll. Hann skjögraði áfram með reiðhjólið og
grét er hann hugsaði til þess sem hann yrði að gera. Það var ekkert annað í
stöðunni. Enginn átti mat. Hann gat ekki hugsað sér annað en að taka tvær
nýjar grafir fyrir þau við hlið Jong. Síðan gæfi hann Moon og Park restina
af mat móður þeirra, blandaðan með dreitli úr glasinu. Restina myndi hann
svo nota sjálfur þegar hann hefði lagt systkinin saman í eina gröf og hulið
þau.
Hann var kominn aftur að stígnum inn í skóglendið. Hann horfði upp
eftir honum. Sólarglæta hafði brotist í gegnum þungbúin skýin og lýsti upp
hluta stígsins. Andartakið greip hann. Hann leitaði í vasanum að blaðinu
með ljóðinu. Varlega opnaði hann krumpað blaðið, slétti úr því og las ljóðið
aftur yfir.