Tímarit Máls og menningar - 01.09.2014, Síða 95

Þ r j á r s ö g u r
TMM 2014 · 3 95
Hólavallagarður
Hún beygði sig niður með erfiðismunum og sópaði blautum haustlaufunum
ofan af lágum steininum. Það var farinn að vaxa mosi í dældirnar, grænn
feldur fyllti stafina. „Svona er nú það, svona er nú það,“ tautaði hún fyrir
munni sér og renndi fingri yfir flauelsmjúkan gróandann. Maður átti víst að
hreinsa þennan ófögnuð burt en henni þótti hann fallegur og þóttist vita að
Mási hefði ekki amast við honum heldur. Hann var aldrei mikið fyrir þrif.
Það voru orðin nokkur ár síðan hún kom síðast og það sást. Fyrir utan
mosann mátti finna arfa þar sem áður uxu fjólur og gleymérei og sina
síðustu sumra lá yfir leiðinu líkt og grófofin gulhvít ábreiða.
„Þú verður að fyrirgefa,“ sagði hún lágt. „Heilsan hefur ekki verið upp á
sitt besta.“
Aldurinn háði henni lítið á meðan hún bjó enn á Brávallagötunni, þá var
stutt að ganga þennan spöl út í garðinn þar sem Mási hennar hvíldi. Fyrstu
árin kom hún nær daglega, þá var hún enn að reyna að átta sig á því að mað-
urinn sem leiddi hana um götur bæjarins væri aðeins minning sem myndi
dofna með hverjum degi. Hver staður, hvert lag og ljóð, hver skonsa með
smjöri, hvert einasta skref sem hún tók og heyrði Mása ekki ganga við hlið
sér, var henni áminning um hverfulleika heimsins. Börnin höfðu áhyggjur
af henni, sitjandi í kirkjugarðinum í öllum veðrum. Þeim fannst hún lifa í
fortíðinni, það var víst ekki heilbrigt. Hún átti að sætta sig við orðinn hlut
og njóta áranna sem eftir voru.
„Þau vita ekki hvernig það er, Mási minn. Þau hafa enn sína sál, heila og
ósnerta. Mín er rifin, hálf í hjartanu, hálf hér og tægjur á milli sem enginn
sér nema ég.“
Hún reyndi eftir sem áður að koma vikulega, óháð veðri, en með tímanum
lengdist vikan í mánuð og mánuðir í ár. Fyrir nokkrum árum flutti hún svo
í nútímalega blokk fyrir eldri borgara í Kópavoginum. Innbúi fimmtíu ára
hjónabands var pakkað niður og sett í geymslu, í skiptum fyrir sjúkrarúm,
lyftu og flatskjá. Nokkrum myndum og munum var dreift um herbergið
til að viðhalda blekkingunni um að hér ætti hún heima. Börnin töluðu um
öryggi og þægindi en enginn minntist á sársaukann sem fylgdi því að búa
fjarri öllu sem hún þekkti og þótti vænt um.
Hún beygði sig niður og reyndi að rífa burt sinuna með höndunum en fór
fljótt að verkja í fingurna þegar rakinn og kuldinn læstu klónum í beinin.
Það tók því heldur ekki, veturinn var á næsta leiti og þá myndi garðurinn
allur leggjast undir snjó.
„Ég hef verið að hugsa um okkur,“ hélt hún áfram. Hana verkjaði í bakið
við að húka svona yfir leiðinu en var ekki viss um að hún hefði sig aftur á
fætur ef hún settist á raka jörðina. „Hérna áður fyrr, manstu? Þegar ég gekk
í þunnum sumarkjólum og þú lánaðir mér jakkann þinn svo mér yrði ekki
kalt. Manstu, Mási? Mér var aldrei kalt, ég þóttist bara skjálfa af því mér