Tímarit Máls og menningar - 01.09.2014, Qupperneq 101

M i ð i l l i n n
TMM 2014 · 3 101
Trausta fannst hann aftur mikilvægur og sjálfstraustið jókst á nýjan leik. Það
var góð tilfinning að vera einskonar mentor. Hann sá sjálfan sig í þessum
unga manni, mundi hversu erfitt það var að stíga sín fyrstu varfærnu skref
sem miðill. Hann gat kennt honum ótalmargt mikilvægt en sagði honum
líka að sumt kæmi aðeins með reynslunni.
Hann sat með tebolla í hendinni að hlusta á nýjan slökunardisk sem
hann hafði skipt út fyrir þann gamla einn morguninn á meðan hann beið
eftir unga manninum. Hann heyrði dyrabjölluna hringja og Ásdísi fara til
dyra. Hann kláraði teið og lækkaði tónlistina, bjó sig undir að taka á móti
unga manninum. Hann beið í dágóða stund en enginn bankaði á dyrnar
eða kallaði í hann. Hann heyrði Ásdísi hlæja hinum megin við vegginn
og heyrði kunnuglega karlmannsrödd. Hann hélt niðri í sér andanum og
hlustaði betur. Gat þetta verið? Var hans besti viðskiptavinur kominn yfir
til hennar? Hann fann hvernig reiðin gaus upp í honum, hvernig gat hún
gert honum þetta? Hann hafði kvöldið áður sagt henni í einlægni hversu
hamingjusamur hann væri að hafa kynnst unga manninum og hversu mikil-
vægur viðskiptavinur hann væri og já í raun væri hann vinur hans, sá fyrsti
í langan tíma. Hann hafði aldrei verið vinamargur, var lokaður persónuleiki
á meðan hún átti marga vini og var félagslynd að eðlisfari. Þetta var ekki
sanngjarnt. Hann beið þar til hann heyrði manninn fara og fótatak Ásdísar
færast inn í eldhús. Hann fór fram og horfði á hana þar sem hún stóð og
hellti upp á kaffi. „Varstu að lokka minn viðskiptavin yfir til þín?“ sagði
hann með ásökunartón. Hún hló og kastaði aftur höfðinu svo að sítt krullað
hárið dansaði um bak hennar. „Það þurfti sko ekkert að lokka hann, Trausti
minn, hann er einfaldlega búinn hjá þér og fannst tímabært að koma yfir
til mín. Hann vill læra heilun og ég ætla að kenna honum næstu vikurnar.“
Hún hélt áfram að hlæja og sagði honum að láta ekki eins og kjáni, vera ekki
afbrýðisamur.
Næstu vikurnar var rólegt hjá honum. Gamla fólkið kom til hans eins og
venjulega og ein og ein forvitin unglingsstúlka með asnalegar spurningar
og skrítnar hugmyndir um lífið. Það var þungt yfir honum. Hann heyrði
reglulega rödd unga mannsins í herberginu við hliðina, hlátur Ásdísar og
endalaust masið í henni fyrir og eftir tímann. Hann tók eftir því að hún var
farin að punta sig meira en áður, var klædd í síða hippalega kjóla, angaði af
ilmkjarnaolíum og var stífmáluð á morgnana eins og hún væri á leiðinni
á ball. Hann fann fyrir viðbjóði þegar hann sat og hlustaði á tilgerðarlegt
flissið í henni á meðan hún kenndi unga manninum handtökin í heiluninni.
Var hún yfirhöfuð að kenna honum heilun eða var eitthvað á milli þeirra? Sá
ungi var snöggur að láta sig hverfa út úr húsinu þegar tímunum hjá Ásdísi
lauk. Trausti hafði aðeins einu sinni rekist á hann á ganginum frá því hann
hætti að koma til hans. Þá hafði hann orðið vandræðalegur og sagst vera að
flýta sér. Á kvöldin sátu þau þegjandi sitt í hvorum sófanum og horfðu á