Tímarit Máls og menningar - 01.09.2014, Síða 105

Va g g a
TMM 2014 · 3 105
og döb-tónlist. Ég gafst upp, ég hafði heldur aldrei verið mikill framúrpotari
og settist því hógvær á minn stað, í hornið, þar sem ekkert gerðist. Ég starði
gramur á klakalaust rauðvínsglasið, aftur á stútfullan barinn, og aftur á
klakalaust rauðvínsglasið. Ég lét mér það duga, í þetta skiptið. Ég skildi ekki
af hverju ég var þarna yfir höfuð, einn á bar. Hver gerir slíkt? Ég velti mér
upp úr volæði einsemdar minnar með hverjum sopa, með hverjum volgum
rauðvínssopanum og hækkandi döb-tónlistinni. Ég leiddi sjálfan mig alltaf
lengra og lengra ofan í eigið volæði og vesaldóm, og ég gerði mér fullkomna
grein fyrir því. Það voru tvö ár liðin síðan ég missti Rósu frá mér en allir
vissu að þegar eitt ár af sorgarklæðum er liðið ertu bara orðinn vælukjói.
Vælukjói sem situr einn á bar að drekka vont vín og slefa yfir stúlku sem þú
hefur aldrei talað við.
Ég drakk hvert rauðvínsglasið á fætur öðru og eftir því sem tíminn leið,
og drykkjunum fjölgaði, virtist ég verða sífellt meira aðlaðandi. Ég fann mér
stúlkur til að dansa við, í fleirtölu, ég fann mér þrjátíu sígarettur til að reykja
með þeim og dirfðist jafnvel að dansa við þessa döb-tónlist sem var öll orðin
að sama grjónagrautnum í hausnum á mér. En hvað það var yndislegt að
gleyma áhyggjum sínum eitt augnablik! Að vera frjáls, lifandi og sjá litríkan
og svolítið þvoglumæltan heiminn í gegnum augu Bakkusar, stórvinar míns.
En allt kom fyrir ekki! Þegar byrjaði að renna af mér fóru stúlkurnar sam-
tímis að renna frá mér, tónlistin breyttist í dánarkvein kattar og tóbakið varð
nikótínlaust. Ég gafst upp á því að vera skemmtilegur og gekk slyttislega
aftur í hornið mitt og starði á dýragarðinn úr hæfilegri fjarlægð. Ég hafði
ekki hugmynd um hvað tímanum leið og mér var alveg sama, tíminn var
hringlaga hvort sem var og mér var sama hvar á hringnum ég stóð.
Ég grúfði valt höfuðið ofan í hálftómt rauðvínsglasið þegar stelpan mín
fékk sér sæti við hliðina á mér. Ég gerði mér ekki grein fyrir því hver hún
var í fyrstu en þurfti að deila með henni visku minni. „Vissirðu að Frakkar
drekka alltaf rauðvín með klaka út í?“ Ég snéri fljótandi augnaráði mínu að
henni og áttaði mig á hver þessi undurfagri rauðbrystingur var sem sat við
hliðina á mér.
„Af hverju siturðu hérna? Þetta er staðurinn minn …“ Stúlkan sagði ekk-
ert, heldur flissaði og lagði fínlega hönd sína á lærið mitt. „Þú ert klakakall-
inn.“ sagði hún og gaf sér tíma til að stara í sigin augu mín. „Ég? Nei nei,
ég er bara venjulegur kall, enginn klakakall!“ Rauðbrystingurinn kallaði á
næsta þjón sem gekk framhjá „Hey! Komdu með rauðvín hússins, óopnaða,
og klakapoka! Geturðu svo hringt á taxa?“ Hún strauk yfir lærið á mér og ég
reyndi að horfa inn í sál hennar, í gegnum augun, en var allt of fullur fyrir
þannig töfrabrögð.
Hún dröslaði mér upp í taxa, kom mér upp í rúm í skammarlega skítugri
íbúðinni minni og gaf mér vatnsopa. Íbúðin lyktaði af stöðnu tóbaki og
gamalli svitalykt, sem ég var löngu hættur að finna. „Af hverju ertu svona
góð við mig?“ náði ég að umla í gegnum vínandann. Ég sá stúlkuna mína út