Tímarit Máls og menningar - 01.12.2017, Side 5

TMM 2017 · 4 5
Arndís Þórarinsdóttir
Til minnis
Sjónin er pabbinn en heyrnin er mamman, sagði Sigurður Pálsson í fyrsta
tímanum og hvessti augun á hópinn. Auðvitað hreyfði enginn andmælum
þó að fæstir botnuðu nokkuð í fullyrðingunni. Andrúmsloftið í stofunni var
eins og í helgidómi, við vorum öll komin þarna að fótskör meistarans. Hann
hélt því ótrauður áfram. Grundvöllur kenningarinnar reyndist vera sá að
sjónin væri frekasta skilningarvitið, það sem virtist ráðandi, en að í eyrunum
væri tengingin við tilfinningarnar. Orðin, sagði hann, þyrftu því líka að hafa
rödd. Eyrun heyra svo miklu betur en augun.
Þetta hljómaði eins og þvættingur.
En eitthvað hlýtur þó að hafa verið í þetta spunnið, því við endurminn-
inguna glymur rödd skáldsins í höfuðhvolfinu.
Tvö námskeið. Tuttugu Evrópustaðlaðar háskólaeiningar. Þrjátíu vikur,
eða þar um bil.
Auðvitað engin persónuleg tenging. Ég var allt of hrædd við þetta bros-
milda ljúfmenni til þess að slíkt yrði mögulegt. Fólk sem er svona leiftrandi
greint getur nefnilega séð í gegnum mann. Á árshátíð ritlistarnema Háskóla
Íslands í vor varð ég óvart sessunautur hans og sat eins og steypt í gler allt
kvöldið af ótta við að segja eitthvað sem Sigurði þætti flónskulegt.
Eftir á að hyggja held ég samt að fákæn borðdama sé skárri en leiðinleg.
Mea culpa, Sigurður.
En eftir þessi tvö misseri í Árnagarði standa ritlistarheilræðin sem hann
var svo örlátur á. Og á regnvotu septembersíðdegi, þegar ilmur af blómkáls-
súpu fikrar sig um íbúðina, raðast þau upp í höfðinu á mér, eins og prúðir
dátar skáldskaparlistarinnar. Flest færði hann í orð, útlistaði og hamraði
jafnvel á. Önnur læddust hljóðlaust meðfram hinum.
Hið fyrsta varð augljóst um leið og hann snaraðist inn úr dyrunum: Lúkkið
skiptir máli. Hann sagði þetta aldrei, þó að hann grínaðist stundum með
skáldafrakkann og árin þegar hann bar alpahúfu á götum Reykjavíkur svo
að eftir var tekið. En Sigurður vissi hver hann var. Sá sem veit hver hann er
getur dregið upp raunsanna mynd af sjálfum sér til þess að sýna heiminum.
Sigurður var alltaf óaðfinnanlegur. Alltaf auðþekkjanlegur. Skar sig úr
hópnum.