Tímarit Máls og menningar - 01.12.2017, Side 20

K r i s t í n Ó m a r s d ó t t i r
20 TMM 2017 · 4
Græni liturinn er þér hugleikinn – hvað er það með græna litinn?
Grænn er eitur og kriptónít og eftirréttur í Simpsons og jaði og gróðurinn
og jörðin undir fótunum og slím og reptíll og smaragður.
Mm. Svo ferðu að skrifa prósa. Í smásagnasafninu Doris deyr (2010) gerast
sögurnar í skrásettu tímarúmi. Hér birtast ekki teikningar þínar og þú
færir þig af mýkt og áreynslulaust inní aðra hefð en fyrri bækurnar gætu
tilheyrt.
Ég var í myndlistarnámi í Montreal og ég man alveg eftir því hvernig fyrsta
sagan varð til. Ég þjáist af svefnröskunum, glími stundum við andvökur, sef
síðan of mikið á öðrum tímum. Ég er alltaf að fást við svefninn og einhvern
tímann get ég ekki sofið og þarf að mæta í tíma klukkan átta daginn eftir, fer
útá bensínstöð að kaupa mér eitthvað – sígarettur eða eitthvað – og kem útá
stöðina sem er opin allan sólarhringinn og maðurinn hefur lokað búðinni
og stendur úti að reykja á planinu. Og ég varð svo kvíðin og hrædd um að
bensínstöðin myndi springa í loft upp afþví hann var að reykja og ekki má
reykja nálægt dælunum, ég sá bara fyrir mér bobb-bobb-bobb: allt myndi
springa og fór að skoða hvar olían væri og tankarnir og sá fyrir mér fljót af
olíu í stórum holum geimi undir planinu. Fór heim og skrifaði fyrstu söguna
sem er um manninn á bensínstöðinni.
Náðirðu ekki að kaupa sígaretturnar eða eitthvað.
Jú jú, hann hleypti mér inn. Og ég þekkti manninn, það var alltaf sami
maðurinn á vakt. Svo fór ég í ferðalag um Suður Ameríku með þáverandi
kærasta og skrifaði næstum allar sögurnar á nokkrum mánuðum. Í kjölfarið
hætti ég í þessu mastersnámi, gaf út Doris deyr og hef verið að skrifa síðan.
Hvítfeld – fjölskyldusaga (2012) heitir fyrsta skáldsagan –
Þá ferðaðist ég um Asíu og vissi ekki hvað ég væri að skrifa, ákveðin í að
nota tímann vel og skrifa skáldsögu. Og ég var alltaf að skrifa eitthvað. Þegar
ég síðan las yfir þá var ég komin með skáldsögu með hellings þræði og sagan
langt komin. Um sama leyti dvaldi ég í Chang Mai í Norður Tælandi – sem
er yndisleg borg – var að læra jóga, átti mjög góðan tíma og bjó á gistiheimili.
Þar kynntist ég sjúklegum lygara, manni frá Filipseyjum. Ég hafði gaman af
honum, vingaðist við hann, við þvældumst saman um borgina og það var
alveg sama hvað maður sagði: ég sagði eitthvað um skó og þá sagði hann: Ég
vann í fínustu skóbúðinni á Manhattan og veit allt um skó. Svo flutti hann
ræðu um skó. Við hittum ballerínu og þá ljóstraði hann því upp hann væri
ballettdansari. Þannig var allt. Ég áttaði mig á því að ég hef oft átt samskipti
við mjög óheiðarlegt fólk og óheiðarleiki er svona dæmi sem stækkar því
lengur sem maður rýnir í það. Svo fattaði ég að aðalpersónan væri alltaf að
ljúga.