Tímarit Máls og menningar - 01.12.2017, Síða 50

S v e r r i r N o r l a n d
50 TMM 2017 · 4
fyrir löngu, einu sinni,
lá ég úti við lækjarbakka
og lét mig dreyma í hlíðarslakka,
– ennþá man ég árvatnsins nið
þegar ilmsæl golan stjakaði við
lítilli, grænni laufblaðsjurt
sem losnaði af grein – og fauk svo burt.
(8. ágúst)
***
Ekkert er satt nema …
Handahófskenndari heim yrði erfitt að smíða.
Það er heilmikil kúnst að gæða hann nokkurri dýpt!
Við erum svo lítil og einföld. Við skjálfum af kvíða!
Eflaust er eina ráðið að drekka – stíft.
Skiljum við nokkuð hvað skiptir í raun og sann máli?
Má skafa burt froðuna, dreypa á einhverjum kjarna?
Er samtíminn einungis sukkveisla úr hégóma og táli?
Sei, sei nú. Meira lífið! Ég veit þó atarna:
Sérhverja vökustund bullið og vitleysan bylur
á brothættri vitund. Æ, þetta eru kolsvartir tímar!
En það einfaldar málið ef aðeins þú, kerling mín, skilur:
að ekkert er satt – nema það sem stuðlar og rímar.
(26. ágúst)
***
Að borða dýr
Það er heillandi siður, og af nálinni ekki nýr,
að naga, sjúga, sleikja og sötra dýr.
Að kyngja í veislum vöðva ofan í maga
er vinsæl hegðun og tíð og algeng saga.
Að flysja niður fjölskyldur og snæða,
flambera, krydda, djúpsteikja þær og bræða,
segir til um siðfágun og gáfur.
Sumir stafla pâté upp í rjáfur.