Tímarit Máls og menningar - 01.12.2017, Qupperneq 80

80 TMM 2017 · 4
Uggi Jónsson
Tvær sögur
Helgisaga um hestamennsku á Sauðárkróki
Það var eina haustnóttina laust eftir aldamótin þegar ég var þess fullviss að
allur bærinn svæfi að ég lét eftir mér dálítið sem ég hafði lengi haft í huga.
Ég gekk með stólkoll suður eftir Suðurgötunni, svo yfir bílaplanið og að
sprungum drifnum steypuklumpi, hátt í mannhæðarháum, stöplinum undir
Faxa, málmhesti í fullri stærð, eftir Ragnar Kjartansson myndhöggvara.
Þar stillti ég kollinum upp og svipaðist vandlega um til að gæta að því hvort
nokkur væri á ferli sem kynni að koma auga á mig en sá engan. Því næst steig
ég upp á kollinn og átti þá nokkuð auðvelt með að hefja mig upp á stöpulinn.
Þar var ekki mikið pláss svo að ég gat aðeins með naumindum staðið til hliðar
við hestinn. Sem ég var að kasta mæðinni eftir þetta brölt heyrði ég í bíl á ferð.
Yfir hrygginn á klárnum sá ég að hann nálgaðist norður eftir Skagfirðinga-
brautinni og færi því ansi nærri þar eð gatan sú liggur jú svo til beint fyrir
framan snoppuna á Faxa. Til að leynast beygði ég mig og færði mig aðeins
til að fæturnir væru mögulega í skjóli af framfótum hestsins. Bíllinn fór hjá
og hjartað sló aðeins örar í brjósti mér þegar ég sá að þetta var lögreglubíll
bæjarins.
Það var ekki laust við að það væri komin dálítil panikk í mig, svo að ég dreif
nú sem snarast í ætlunarverki mínu og tókst harla vel að komast á bak. En
áður en ég fór að berja fótastokkinn einsog ég hafði hugsað mér, til að heyra
hljóminn í skrokknum, hvörfluðu augun sem snöggvast upp til hægri, að Nöf-
unum þar sem hinir látnu vaka og sofa yfir bænum. Einn þeirra var nú upp-
risinn og kominn fram á brúnina. Hann horfði niður til mín og hristi höfuðið
vonleysislega. Ég hallaði mér fram á hendurnar, lagði lófana á lendar hestsins,
starði niður á taglrótina og fyrirvarð mig fyrir þau frámunalegu mistök sem ég
hafði gert í asanum. Að baki heyrðist mér Faxi frýsa af vanþóknun. Ég leit var-
lega upp aftur. Þetta var án efa aðgætinn og vandaður skagfirskur hestamaður
þarna uppi, því nú gat hann ekki horft upp á þetta lengur. Hann sneri sér undan
og fór aftur inn í kirkjugarðinn, enn að hrista hausinn. Sjálfur renndi ég mér
snarlega af baki, stökk niður af stöplinum, tók stólkollinn og hraðaði mér burt
áður en fleiri kæmu fram brún Nafanna.