Tímarit Máls og menningar - 01.12.2017, Síða 81

Tvæ r s ö g u r
TMM 2017 · 4 81
Tvö reiðhjól – og það sem ég kannski vildi sagt hafa
Við félagarnir vorum eitt þoku sveipað sumarkvöld á göngu vestast á Sel-
tjarnarnesi og áttum leið hjá þar sem nú stendur húskofi lítill, sérhannað
fuglaskoðunarhús. (Hér er tilvalið að geta þess sem frægt varð á sínum
tíma í Norður-Ameríku þegar slíkt hús var reist á austurbakka Potomac-
fljótsins. Inn í það gengu hjón nokkur, svipuðust um í rökkrinu þar sem allir
hlerar skoðunarglugganna voru fyrir og kváðust svo síðar hafa orðið fyrir
vonbrigðum, þar inni hefði ekki verið svo mikið sem fjöður.) Kvöldið var
gamalt eða nóttin ung, eftir því hvernig á er litið, og við vorum allir fornir
í miðaldra skrokkum og þaðan af eldri. Stemningin róleg og sífellt eitthvert
smáskvaldur á lágum nótum. Utan við fuglaskoðunarkofann sá ég tvö reið-
hjól og litlu munaði að ég minntist á að mögulega væri eitthvert útivistarfólk
inni í rökkrinu, því hlerarnir voru fyrir gluggunum. En orðið var ekki laust
í þeirri andránni og svo héldum við göngunni áfram kringum golfvöllinn
og prísuðum okkur sæla yfir alltumvefjandi ergelsinu í kríunum sem voru af
öllum mætti að gæta ungviðisins, því fyrir vikið vogaði enginn golfari sér að
vera á vellinum og skapa þá ógn vofandi yfir að kúla hitti allt í einu einhvern
okkar í höfuðið. Og svo vorum við fuglunum vitaskuld líka þakklátir fyrir
að láta okkur óáreitta. (Hér er ekki úr vegi að ég nefni það sem ég þagði yfir
við þetta tækifæri, eða kannski komst ég bara ekki að með það fyrir skrafinu
í félögunum, að þegar ég var yngri lentum við bróðir minn eitt sinn í kríu-
geri og leit hann þá upp á röngu augnabliki, einmitt þegar ein þeirra steypti
sér einsog Stuka-sprengjuflugvél og festi gogginn í gagnauga hans um hríð;
eftir örvæntingarþrungið vængjablak og barning sem víbraði um alla höfuð-
kúpuna, reif krían gogginn lausan, flaug burt og virtist ekki hafa orðið fyrir
teljanlegu tjóni, en bróðir minn varð aldrei samur eftir þessa stungu sem
hæfði hann svo meinlega.)
Um síðir komum við aftur að fuglaskoðunarkofanum og í þann mund
komu út úr honum skömmustulegur miðaldra maður og álíka gömul kona
sem var prakkaralega undirleit og kvöddust í styttingi, stigu á bak reiðhjól-
unum og fóru svo hvort til sinnar áttar, hún inn á stíginn framan við okkur.
„Ja, ég er svo aldeilis bit …“ sagði annar félaga minna og dokaði við. (Hér væri
svo sem hægt að minnast á sitthvað sérstakt í fari konunnar, sem ég kannaðist
við frá fyrri tíð, og það flökraði að mér að félagi minn gerði það einnig, en
varla á sömu forsendum. Til að skipta sem snöggvast um umræðuefni var ég
að hugsa um að líta upp í loft og segja eitthvað marklítið um þokuna, en varð
of seinn til.) Félaginn hélt áfram: „… aldrei hef ég séð nokkra manneskju
hjóla svona.“ Og víst var stíllinn nokkuð frábrugðinn því sem vanalegast er,
en kvöldið var enn sem fyrr vígt tæru hrekkleysi.