Andvari - 01.01.2018, Síða 43

42 PÁLL SIGURÐSSON ANDVARI
Guðfræðideild (í kirkjurétti), og fræðistörf sín lagði hann síður en svo
á hilluna þótt annríki væri mikið í réttinum.
Greinarhöfundur hefur upplýsingar um það frá fólki, sem var
Ármanni samtíða í réttinum, að hann var ljúfur í samskiptum við
samstarfsmenn og hjálpsamur við nýliða í réttinum jafnt sem aðra.
Þáverandi forseti Hæstaréttar, Ingibjörg Benediktsdóttir, segir meðal
annars í Heiðursriti Ármanns 2010: „Ármann bar ávallt hag Hæsta-
réttar og dómara, sem við hann hafa starfað, fyrir brjósti, hvatti þá
til dáða og studdi til góðra verka, enda hafði hann kennt mörgum
þeirra við Lagadeildina.“22 Í margnefndri minningarræðu sinni segir
sóknarpresturinn meðal annars: „Fyrr og síðar talaði Ármann um
ábyrgð þess að dæma og tók nærri sér að fella hina endanlegu dóma.
Hann gekkst við ábyrgðinni, var verkefninu og vandanum vaxinn.
Lögfræðiþekking og elja hans nýttist fullkomlega.“23 Ólafur Börkur
Þor valdsson, héraðsdómari og síðar hæstaréttardómari, hafði góð sam-
skipti við Ármann eftir að hinn síðarnefndi hafði látið af dómaraemb-
ætti sínu. Hann segir í minningargrein: „[Það] kom fyrir að hann gaf
sér tíma að hringja í mig, ungan héraðsdómarann í sveitinni, og tala
um einhvern dóm, sem ég hafði kveðið upp. Skömmu eftir að ég var
skipaður dómari við Hæstarétt boðaði Ármann mig svo á sinn fund.
Áttum við langt samtal um menn og málefni. Af sinni velvild upp-
fræddi hann mig um reynslu sína, brýndi mig til verka og sagði mér
hvað í raun þýddi að vera maður en jafnframt dómari við Hæstarétt
Íslands. Það samtal hefur reynst mér mikils virði. Fyrir allt þetta ber
að þakka.“ 24
Vitað er, enda staðfest af ýmsum, að hann átti erfitt með að dæma
„ógæfumenn“, sem svo kallast, enda hafði hann drukkið í sig þá af-
stöðu með móðurmjólkinni, ef svo má að orði komast, að ógæfumenn-
irnir hefðu tilfinningar eins og annað fólk og ættu sínar vonir og þrár.25
Guðrún Erlendsdóttir, sem var samdómari Ármanns í Hæstarétti um
hríð, sagði greinarhöfundi, að augljóst hafi verið, hvað Ármann tók
nærri sér að dæma ungt fólk til refsingar og hafi hann iðulega talað
um, hvaða áhrif dómurinn gæti haft á framtíð þessa fólks, sem yrði að
bera áfellisdóminn á herðum sér alla tíð.
Þannig fylgdi mennskan Ármanni ævinlega og á öllum sviðum,
einnig í dómarastörfunum.