Úrval - 01.02.1947, Blaðsíða 82

BTofundnr þessarar greinar hefir verið
klukkusturidir i lofti.
Eru loftförin úrelt?
Grein úr „Trident",
eftir A. James Payne.
A F öllum þeim farartækjum,
sem mennimir hafa fundið
upp, er flugvélin hið eina, sem
starfrækt er þvert ofan í nátt-
úrulögmálin — hún hrapar til
jarðar ef hún er svift þeirri
orku, sem raunverulega ætti
einungis að knýja hana áfram.
Með öðrum orðum: hreyfiork-
an er þýðingarmeiri fyrir að
halda flugvélinni á lofti, heldur
en til þess að knýja hana áfram.
Hugsum okkur til samanburð-
ar, að skip væru svo veiga-
lítil, að þau sykkju ef vélarnar
biluðu.
Styrjöldin hefir haft mjög ein-
hliða áhrif á þróun flutninga í
lofti. Hernaðarnauðsyn krafðist
þess, að unnt væri að flytja mik-
ið sprengjumagn langar leiðir,
og auk þess nóg eldsneyti fyrir
flugið heim til bækistöðvanna.
En þegar flytja skal farþega
langar leiðir, við þægindi og
góðan aðbúnað, og flutning að
auki, er öðru máli að gegna,
því að því meira sem rúmtak
flugvélarinnar er, því þyngri
verður hún í hlutfalli við heild-
arþungann, sem hún getur
borið. Auk þess minnkar hraði
hennar, en hraðinn hefir jafnan
verið talinn höfuðkosturinn,
sem flugvélar hafa fram yfir
önnur farartæki.
Aðal röksemdin fyrir notkun
loftskipa er sú, að það er mögu-
legt að fljúga þeim heimsend-
anna á milli án lendingar.
Fyrstu nothæfu loftskipin
voru smíðuð af Þjóðverjum.
Zeppelinloftförin, sem notuð
voru í fyrri heimsstyrjöld,
reyndust mjög vel. Eitt flaug
t. d. frá Búlgaríu til Tanganyika
og sömu leið til baka, án lend-
ingar. Árið 1928 voru teikning-
ar fullgerðar af Graf Zeppelin,
sem var 3.700.000 kubikfet að
rúmmáli. Þegar smíði þess var
lokið, var það stærsta og full-