Úrval - 01.12.1954, Blaðsíða 80

78
ÚRVAL
ar hér var komið höfðu öku-
mennirnir venjulega uppgötvað,
að tjónið af árekstrinum væri
ekki umtalsvert, skipzt á nafn-
spjöldum, hneigt sig hvor fyrir
öðrum og ekið á brott við fulla
sæmd.
Ekkert olli þó jafnalvarlegu
verkfalli og arabísk jarðarför á
leið um götuna. Arabar nota
ekki líkkistur, líkið er borið á
börum og halda fjórir menn á
börunum. En frönsk yfirvöld
hafa fyrirskipað, að líkklæði
skuli breitt yfir börurnar; sjálf-
um finnst Aröbum það þarflaus
munaður.
Burðai’mennirnir ganga rösk-
lega og á eftir þeim kemur fylk-
ing atvinnusyrgjenda og fer
stærð hennar eftir veraldlegum
auði hins látna eða ættingja
hans. Þessir syrgjendur syngja
tilbreytingarlaust sönglag á
göngu sinni, en á eftir þeim
kemur halarófa tómra leigu-
vagna, sem eiga að aka þeim
heim frá kirkjugarðinum.
Ég gat aldrei stillt mig um
að fara út á svalirnar þegar lík-
fylgd fór framhjá. Líkbörurnar
og ófullkomið líkklæði, sem
sem fleygt var hirðuleysislega
yfir þær, höfðu alltaf ómótstæði-
legt aðdráttarafl fyrir mig. Ef
ég hefði ekki verið haldinn þess-
um veikleika, mundi ég ekki
hafa tekið eftir óvenjulega og
næsta óhugnanlegu atviki eitt
sinn þegar líkfylgd fór framhjá
skrifstofu okkar. Mér til mikill-
ar skelfingar tók ég eftir því,
að þótt stillilogn og molluhití
væri úti, var einhver hreyfing
undir þunnu líkklæðinu.
Ég þaut niður stigann og
hafði næstum náð líkfylgdinni
áður en ég gerði mér ljóst hver
vandi beið mín. Hvernig í ósköp.
unum átti ég að fara að því að
stöðva líkfylgdina, ég sem var
svo fákunnandi í málinu, að ég'
gat ekki gert mig skilianlegan?
Ég fylgdist með syrgjendunum
og braut heilann um það hvað
ég ætti að taka til bragðs. Átti
ég að ganga fram fyrir lík-
fylgdina, lyfta upp hendinni eins
og lögreglumaður og stöðva
þannig burðarmennina ? Og'
hvað svo ? Átti ég að reyna með
bendingum að gera burðarmönn-
unum skiljanlegt, að líkið á bör-
unum væri ekki eins dautt og*
þeii' héldu og að bezt væri fyrir
þá að snúa við áður en það væri
of seint? Ég vissi, að helgiat-
hafnir Araba eru þeim við-
kvæmt mál, og færi ég að iðka
torkennilega látbragðslist
frammi fyrir þeim, var eins víst
að þeir myndu misskilja við-
leitni mína og bregðast reiðir
við.
Þegar hér var komið var ég~
farinn að vekja athygli með
háttum mínum. Atvinnusyrgj-
endurnir voru farnir að senda
mér tortryggið augnaráð og
sumir fóru út af laginu. Ég gaf
nánar gætur að líkbörunum, en
neðan af götunni gat ég ekki séð
neitt óvenjulegt, og ég var far-
inn að óttast að mér hefði mis-