Úrval - 01.12.1954, Blaðsíða 109

STRÁKAPÖR
107
og væri hreinn töframaður í
meðferð á milta. Eftir stundar-
koi-n var svampurinn borinn inn,
hafði verið hleypt upp á honum
suðu og síðan hellt yfir hann
sérstakir tegund af tómatsósu.
Wilson andaði að sér ilminum
af sósunni, dáðist að honum og
steypti sér yfir réttinn. Hann
át þvottasvampinn upp til agna
og gaf sér aðeins tíma til að
lýsa yfir því, að Cobb hefði loks-
ins áttað sig og ráðið bryta, sem
kynni að búa til mat.
Stephen heitinn Leacock,
■einn af fyndnustu rithöfundum
þessarar aldar, skrifaði einu
sinni: ,,Til eru vissar tegundir
svokallaðrar kímni, eða að
minnsta kosti af svonefndu
spaugi, sem ég kann alls ekki
að meta en það eru svonefnd
strákapör.“
Þar sem ég hef lesið talsvert
af ritum Leacocks og þekki tals-
vert kímnigáfu hans, leyfi ég
mér að halda því fram, að þessi
Kanadamaður hafi haft rétt
eins gaman af góðu strákapari
og hver annar. Meðal annars
vitum við, að hann var mikill
aðdáandi ýmissa manna í gamla
Algonquin bókmenntaklúbbn-
um, og það voru ekki margir í
þeim hópi, sem ekki kunnu að
meta prakkarastrik. Eftir fund-
argerðarbókinni að dæma, hefur
Algonquin klíkan eytt næstum
■eins miklumtíma í hrekkjabrögð
og í það að skrifa.
Helzta fórnarlamb Algonquin
prakkaranna var Alexander
Woollcott, og einn af helztu
prökkurunum var Harold Ross.
Woollcott bjó um tíma í íbúð
með Ross og konu hans. f íbúð
sinni hafði hann hangandi mál-
verk af herra Woollcott eftir
C. L. Baldridge. Málverkið sýndi
Woollcott í óbreyttum her-
mannabúningi og með bók í
hendi og var hann ákaflega
stoltur af því. Eitt sinn, er Wooll-
cott var í burtu í ferðalagi,
fengu Rosshjónin málara til að
gera aðra mynd — næstum al-
veg eins og hina, en þó ekki
alveg. Á síðari myndinni var
hin virðulega persóna herra
Woollcotts aðeins úr jafnvægi,
örlítið og næstum ósýnilega
svínkuð. Þegar Woollcott kom
heim, tók hann að skoða um-
skiptingsmyndina með miklum
áhyggjusvip og Rosshjónin létu
það vera að létta undir með
honum. Þau sögðu við hann:
,,Hvað hefur komið fyrir hana?
— Það er eins og hún hafi
hreyfzt." Woollcott vissi líka að
eitthvað hafði komið fyrir hana,
en hann gat ekki áttað sig á því
hvað það var, og hann starði
á hana klukkustundum saman
frá ýmsum stöðum, stundum
lagðist hann meira að segja
endilangur á gólfið og gaut á
hana augunum. Þegar hann
loksins komst að því að hann
hafði verið gabbaður, varð hann
æfur, því hann þoldi illa stríðni.
Vinir Woollcotts lærðu
snemma að vísa ekki á hann