Úrval - 01.12.1954, Blaðsíða 96

94
ÚRVAL
Ég hef verið aðili að stráka-
pörum, oftast sem þolandi, en
ég er ekki gerandi. Eina stráka-
parið, sem ég minnist að hafa
gert síðustu tíu árin var ósköp
einfalt. Það kom til mín bréf
frá manni í Miðvesturríkjun-
um, sem hafði lesið nokkrar af
bókum mínum. Hann byrjaði
með því að móðga mig og sagð-
ist vita að ég myndi ekki einu
sinni lesa bréfið frá honum. Rit-
arinn minn myndi lesa bréfið, en
ég ekki. Eftirstöðvunum af ó-
svífni sinni beindi hann svo að
ritara mínum, og í hita stíl-
snilldar sinnar lét hann uppi þá
von að hún væri ung, rauðhærð
og falleg.
Ég hef engan ritara og hef
aldrei haldið ritara. En ég bjó
mér nú til einn. Ég skrifaði
skepnunni. Ég þóttist vera rit-
ari minn. Ég sagði að hann
hlyti að vera gæddur dulræn-
um gáfum, því víst væri ég rauð-
hærð og mönnum fyndist ég
alls ekki ósnotur álitum. Ég
sagði að eftir bréfinu hans að
dæma héldi ég að hann hlyti að
vera, skemmtilegur náungi. Ein-
mitt sú tegund karlmennis, sem
mig (rauðhærða ritarann) hefði
alltaf dauðlangað að kynnast.
Kannski myndi hann koma til
New York einn góðan veðurdag.
Ef hann gerði það nú — hvort
hann vildi ekki láta mig vita —
ég myndi biðja húsbóndann um
eins dags og einnar nætur frí
til að hitta hann í New York og
við gætum borðað saman og
farið út að skemmta okkur og
svoleiðis. Ég undirritaði bréfið
„Eunice Wagstaff“, og setti það
í póst.
Tveimur dögum síðar var
hringt frá Western Union rit-
símafélaginu og spurt hvort
Eunice Wagstaff byggi í hús-
inu. Til allrar hamingju mundi
ég eftir bréfinu og tók við skila-
boðinu. Rréfið mitt hafði borið
meira en tilætlaðan ávöxt.
Skeytið til Eunice Wagstaff
hljóðaði þannig: „Legg af stað
til New York og þín í kvöld.
Hittu mig á inorgun á Hótel
B “
Ég velti því fyrir mér hvort
ég ætti að stöðva hann. Svo á-
lyktaði ég sem svo að hann ætti
þetta skilið. Ég hef ekki heyrt
frá honum stunu eða hósta síð-
an.
H. Allen Smith.
AÐ PÍSKA KÖTTINN
EGAR Englendingur segist
ætla að fara og píska kött-
inn á hann við að hann hyggi
á strákapar. Orðtakið er gam-
alt að uppruna og merkti í byrj-
uninni hrekk, sem altítt var að
gera sveitarfíflum. I orðabók
Grose um Almúgamál, sem gef-
in var út árið 1785, er því lýst
svo að píska köttinn, að fyrst sé
veðjað við bjánann um að kött-
ur geti dregið hann yfir tjörn.
„Að veðmálinu gerðu,“ seg-
ir Grose, „er reipi brugðið um
þann, sem hrekkja skal og hin-