Úrval - 01.12.1954, Blaðsíða 110
108
ÚRVAL
í því skyni að fá hjá honum
meðmæli. Beatrice Kaufman
langaði að koma dóttur sinni
í góðan einkaskóla og vísaði á
Woollcott sem meðmælanda.
Hann skrifaði skólastjórninni
eftirfarandi: „Ég skora á yður
að veita þessu óhamingjusama
barni móttöku og forða því frá
hinum hryllilegu kringumstæð-
um, sem það á nú við að búa.“
Öðru sinni vísaði leikritahöfund-
urinn S. N. Behrman á Wooll-
cott sem meðmælanda, er hann
leitaði eftir að fá leigða íbúð í
fínu borgarhverfi. Woollcott
svaraði fyrirspurn húseiganda
bréflega á þá leið að hann væri
undrandi á því að þeim skyldi
til hugar koma að leigja „þess-
háttar forföllnum drykkju-
manni, gjaldþrota og siðferði-
lega líkþráum".
*
Max Schuster bókaútgefandi
er manna mestur kappi við
skriftir á minnissneplum á síð-
ari tímum. Flest þessara minnis-
atriða eru varðandi sjálfan
hann. Hann leggur upp að
morgni með birgðir af pappírs-
sneplum í vinstri jakkavasa sín-
um. Allan daginn hripar hann
svo niður punkta, hugmyndir,
glefsur úr samtölum, bókarefni,
hnittnrar setningar og þesshátt-
ar, og stingur skrifaða minnis-
sneplinum í hægri vasann á
jakkanum. Um kvöldið les hann
svo þetta minnissneplasafn sitt,
raðar því og setur í geymslu.
Heyrzt hefur, að hann hyggist
einhverntíma gefa út heljar-
stóra bók um vizku heimsins.
Dag nokkurn kom Max East-
man í skrifstofuna til Schusters.
Honum tókst að hnupla snepli
úr vinstri jakkavasa útgefand-
ans. Á hann skrifaði hann eitt
einasta orð, „Dinkelspiel“. Svo
laumið hann honum í hægri vas-
ann.
Um kvöldið vakti svo Schu-
ster fram eftir og braut heil-
ann um minnissnepilinn með
orðinu eina. Honum var ómögu-
legt að rifja upp í hvaða tilefni
hann skrifaði það. Hann gat
ekki sofnað. Hann braut heil-
ann um þetta orð í marga daga,
tautaði það aftur og aftur með
sjálfum sér og stundum upp-
hátt og truflaði fólkið í skrif-
stofu sinni með því að æða um
gólf og segja: „Dinkelspiel,
Dinkelspiel, Dinkelspiel." Hann
gafst upp eftir viku; kaus held-
ur að glata þessum vísdómi en
að tapa glórunni.
*
George Dixon, blaðamaður í
Washington, sem blöskraðist oft
yfir moðhausunum í höfuðborg-
inni, sagði einu sinni að fólk
myndi þyrpast til síðdegis-
drykkju án minnstu vitneskju
um né skilning á í hváða skyni
hún væri haldin. Einhver varð
til þess að mótmæla honum. Dix-
on lét þá hendur skipta og tók
að búa sig undir það að sanna
sitt mál. Hann leigði sér sam-
kvæmissal í gistihúsi og samdi
um veitingar. Síðan sendi hann