Úrval - 01.12.1954, Blaðsíða 42

40
ÚRVAL
skrúðuga torgi í ljósaskiptun-
um á kvöldin. Flöktandi ljós lýsa
hvert um sig upp lítinn hring
umhverfis sig og í hverjum ljós-
hring er eitthvað til skemmtun-
ar: slöngutemjarar og eldætur
leika listir sínar, skrifarar skrifa
bréf, sögumenn segja sögur og
töframenn iðka brögð sín. Minn-
isstæðust er mér þó löng hala-
rófa blindra betlara, sem héld-
ust í hendur og mjökuðu sér
áfram gegnum mannþröngina.
Á leið okkar gegnum þorp
í fjalladal skammt frá Tetuan,
höfuðborg Spænsku Marokkó,
urðum við sjónarvottar að arab-
ísku brúðkaupi. Niður brekku
kom röð hljóðfæraleikara, sem
blésu í skrækar hljóðpípur, og
námu staðar á sólbjörtu torgi
þar sem gamlir menn sátu með
krosslagðar fætur á jörðinni,
þögulir og kyrrlátir, í hvítum
treyjum með hettur. Því næst
komu skeggjaðir öldungar úr
fjölskyldu brúðarinnar, sumir
þeirra haltrandi við staf, og
kona sveipuð hvít- og rauðrönd-
óttu klæði og hélt á lofti stór-
um grænum og gulum kertum.
Þar næst komu fleiri hljóðfæra-
leikarar blásandi í pípur sínar
og loks átta ungir menn, sem
báiu stóra pappaöskju á löng-
um stöngum.
Askja þessi var í laginu eins
og lítið tjald, botninn jafnhliða,
en efri hlutinn hafinn upp í
strýtu. Inni í henni var brúð-
urin. Það var verið að bera
hana til heimilis unnustans,
þar sem hjónavígslan átti að
fara fram.
Eins líklegt er, að brúðhjónin
hafi aldrei litið hvort annað aug-
um. Fjölskylda brúðgumans hef-
ur sennilega valið handa honum
brúðurina. Þegar hún kemur í
hús hans, er þar enginn fyrir
nema þjónustustúlka. Brúðgum-
inn er í skilnaðarhófi með ó-
kvæntum vinum sínum. Brúður-
in er borin í húsið—fætur henn-
ar mega ekki snerta jörðina —
og þar bíður hún komu brúð-
gumans. Þegar hann kemur inn,
setjast þau að snæðingi, en fyrir
utan bíða ættingjarnir og una
sér við söng og hljóðpípublástur.
Enginn prestur kemur nálægt
athöfninni.
Ekki er að efa, að hjónaleys-
in horfa á hvort annað með
nokkurri forvitni. Brúðurin er
oftast 13 eða 14 ára; brúðgum-
inn getur verið á hvaða aldrl
sem er. Þegar hjónabandið hef-
ur verið innsiglað, fleygir þjón-
ustustúlkan blóðugum vasaklút
út um gluggann, til sanninda-
merkis um, að brúðurin hafi ver-
ið ósnortin. (Sagt er að hún
hafi þó oft við höndina lifandi
kjúkling, sem hún hálshöggvi ef
þörf gerist.)
Það sem eftir er ævinnar, er
konan í rauninni ambátt manns
síns. I múhammeðskum sið
borða konur ekki með mönnum
sínum þegar hann hefur gesti;
þær borða leifarnar. Konan fær
ekki að hitta ókunnuga, sem
koma á heimilið. Ef hún fer