Úrval - 01.12.1954, Qupperneq 7

RÉTTVlSIN
5
velja sér verjanda, sem aðstoð-
ar hann og kemur fram í hans
nafni, er svo mikilvægur, að án
hans yrðu allar aðrar trygging-
ar nánast blekkingar. Hugsan-
legt er, að sakborningur sé ólæs,
eða að minnsta kosti ókunnur
lagamálum.
Margar þjóðir tryggja rétt
sakbornings með öðru móti:
með réttinum til að dæmast af
kviðdómi. Kviðdómurinn fyrir-
byggir hættuna, sem kynni að
hljótast af því, að dómarinn
væri haldinn eins konar starfs-
sjúkdómi. Kviðdómara-fyrir-
komulagið tekur þyngstu á-
byrgðina af herðum sérfræð-
ingsins og felur hana í hendur
tólf mönnum, sem valdir eru
með hlutkesti.
Dómstólar hafa ætíð gert
glappaskot. Með fullkomnustu
aðferðum er aðeins unnt að ein-
skorða glappaskotin við lág-
mark. En þeir sem hafa kynnt
sér þetta til hlítar, munu á einu
máli um það, að dómskekkja
sá eitt hið ofboðslegasta
hneyksli, sem hent getur þjóð-
félagið, hneyksli, sem menn
verða að berjast gegn eins og
plágu.
E. H. þýddi.
o---□
Saga fangelsanna.
Eftir Ronald Fenton.
NÚTlMAMENN eru því svo
vanir, að heyra afbrota-
mann dæmdan í tugthús, að
þeim gleymist, hve langan tíma
forfeður þeirra voru að tileinka
sér þetta refsiform. Þeim gleym-
ist líka, að ekki fyrir ýkja löngu,
bundust menn og konur um það
samtökum í mörgum löndum,
að hefja eina þá öflugustu bar-
áttu, sem saga mannlegra rétt-
inda hefur þekkt — baráttuna
fyrir mannsæmandi meðferð á
föngum.
Allt fram á nítjándu öld voru
flestar þær refsingar, sem lög
gerðu ráð fyrir, ruddalegar, og
jafnvel villimannlegar.
I lögum Hammurabis, frá því
um 2000 f. Kr., kynnumst við