Úrval - 01.05.1968, Side 75

KÓRVILLA Á FLUGI
73
þegar hann sá að hann hafði flogið
í þveröfuga átt við það sem ætlun
hans var, vegna þess að hann hafði
litið skakkt á áttavitann.
Nú vissi hann ekki sitt rjúkandi
ráð, og varð brátt ljóst að hann gat
með engu móti fundið leið um loft-
ið sem örugg væri, hann varð að
láta hendingu ráða, og vonaði helzt
að sig bæri yfir írland. En ekkert
vissi hann, né gat vitað hvenær það
yrði, né hve lengi eldsneytið ent-
ist. En hann hafði haft meðvind
alla leiðina, vestanvind, og líklegt
að Irlandsströnd væri ekki langt
framundan.
Eftir fáeinar mínútur sá hann lít-
inn togara. Þá lækkaði hann flugið
og dýfði sér yfir togarann, en sá
engan mann uppi á þiljum.
Honum þótti líklegt að áhöfn tog-
arans sæti að máltíð. Og þá fyrst
kom honum í hug, að hann hefði
hvorki bragðað vott né þurrt síðan
hann lagði af stað að kvöldi sunnu-
dags, en nú var komið fram yfir
hádegi mánudagsins. Þá tók hann
fíkjurnar sínar upp og meðan hann
var að gleypa þær í sig, banhungr-
aður sem hann var, sýndist honum
skýin framundan breyta um svip og
fara að líkjast einhverju öðru. Auk
þess sló á þetta grænum lit, sem
ský hafa varla nokkurntíma, og
brátt varð honum ljóst, að þetta
var strönd. Hann var kominn yfir
Atlantshafið og flugið hafði tekið
27 klukkustundir.
Eftir fjörutíu og fimm mínútna
flug að auki sá hann aftur í haf og
síðan aðra strönd. Þá varð honum
það ljóst að hann var kominn þvert
yfir írland. Hann sneri til suðurs
meðfram ströndinni. Hann mætti
lítilli herflugvél, sem var að gæta
að þessari óvæntu aðkomuflugvél,
en hún sneri fljótt við og hvarf í
fjarskann. Og skömmu síðar blasti
við honum flugvöllurinn í Baldon-
nel. Hann hafði sett á sig nafn flug-
vallarins árið áður, þegar hann var
að búa sig undir að fljúga yfir
Atlantshafi, svo hann vissi nú að
hann var kominn til Dublin. Hann
sveimaði yfir vellinum varlega í
hring og aftur í hring og lenti svo
heilu og höldnu.
„Ég heiti Corrigan," sagði hann
við flugvallarstjórann, sem kom til
hans. ,,Ég flaug hingað frá New
York.“ Hann bjóst við að þetta
væru óvænt tíðindi.
„Við vitum það,“ var svarið.
„Vitið þið það? Hvernig í ósköp-
unum?“
„Við fengum skeyti frá New York.
Þeir sáu til þín og gizkuðu á að þú
ætlaðir til frlands. Og okkur var
sagt að flugvélin hefði sézt fljúga
í norðlæga átt.“
í fyrstunni gekk allt eins og í
sögu, og yfirvöldin voru honum
góðviljuð. Hið eina sem olli nokkr-
um erfiðleikum var að fá menn til
að trúa því að hann hafði villzt
svona hastarlega. Þegar að þessu
atriði sögunnar kom, sló á þögn.
Og þegar hann hitti ambassador
Bandaríkjanna, var sömu sögu að
segja, og eins þegar hann fékk á-
heyrn hjá de Valera forsætisráð-
herra. Þegar hann ætlaði að segja
frá rangtúlkun sinni á stöðu komp-
ássins, fóru allir að hlæja. „Nei,
segið okkur heldur satt frá.“
En hann hvikaði ekki frá þessu,