Úrval - 01.05.1968, Side 103

LUNDÚNIR BRENNA
101
annað en rjúkandi rúst. Sama var
að segja um krána „Þrjá trönur í
Vintry“, krána „Galtarhausinn",
sem var einn uppáhaldsstaður
Shakespeares, og þar að auki var
pósthúsið nú brunnið til kaldra
kola. Það var ómögulegt að segja
til um það, hversu margar bygg-
ingar höfðu þegar orðið eldinum
að bráð. Yfirvöldin voru alls staðar
miður sín af skelfingu og vonleysi.
Er Karl hafði hlustað á fréttir
þessar, sendi hann eftir ráðherrum
sínum og tilkynnti þeim, að hann
tæki nú við yfirstjórn mála í borg-
inni. Hann sagðist nú mundi taka
við yfirstjórn eldvarnanna í City-
hverfinu og gerast æðsta yfirvald
borgarinnar, meðan þetta hættulega
ástand ríkti. Hann sneri sér fyrst
að framkvæmd þess allra nauðsyn-
legasta og kom á laggirnar eld-
varnastöðum umhverfis útjaðra eld-
bogans mikla, sem breiddist stöðugt
út. Þær voru átta talsins, en í hverri
stöð störfuðu hundrað óbreyttir
borgarar og þrjátíu hermenn. Þar
var komið fyrir matarbirgðum og
verðlaun voru heitin þeim, sem ynnu
alla nóttina.
Síðan voru meðlimir leyndarráðs
konungs og ýmsir aðalsmenn settir
til þess að hafa yfirumsjón með
eldvarnarstöðvum þessum. Þeir
fengu aðalbækistöð í Elyhöllinni í
Holborn, og þaðan gáfu þeir kon-
ungi og hertoganum af York skýrslu
beina boðleið án nokkurra milliliða.
En konungur hafði skipað hertog-
ann sem yfirmann allra þessara
framkvæmda. Síðan kallaði hann
varaherlið til Lundúna frá öllum
sýslunum umhverfis borgina. Borg-
in þarfnaðist alls þess herliðs, sem
hægt var að ná til.
Þegar farið var að nálgast hádegi,
hélt Karl konungur burt frá White-
hallhöll og sigldi aftur til Queen-
hithehafnarbakkans. Nú var eld-
hafið að nálgast þetta svæði, og
þegar konungur steig á land, bárust
honum nýjar fréttir af ógnunum.
Cutlers Hall var nú rústir einar, og
sama var að segja um St. Michael
Paternoster Royal, þar sem Dick
Whittington, hinn frægi borgar-
stjóri Lundúna, var grafinn.
Konungur hraðaði nú ferð sinni
eftir götunum, þangað sem menn
hömuðust við að rífa niður sölu-
skála og íbúðarhús. Það var kapp-
hlaup við tímann, því að eldurinn
var alveg á næstu grösum. Menn-
irnir hrópuðu af fögnuði, er þeir
sáu konung sinn, og konungur
dvaldi þarna í rúman hálftíma og
hélt áfram að hvetja þá, þangað til
þeir höfðu lokið við að rífa húsin
niður. En skömmu eftir að konung-
ur var farinn burt, komu logarnir
æðandi að þessu auða svæði, geyst-
ust yfir það og lentu í húsum, sem
voru tuttugu húslengdum í burtu.
Og þaðan æddu þeir svo áfram í
áttina til árinnar.
Nú voru þúsundir borgarbúa
komnir út á strætin. Þeir voru allir
að reyna að flýja burt frá City-
hverfinu til óbyggðra svæða, Moor-
fields og annarra, sem voru nú
þeirra eina örugga athvarf. Nú var
ekki lengur neinn möguleiki á að
fá athvarf í kirkjum á sjálfu bruna-
svæðinu, því að hitinn inni í þeim
varð stundum svo ofboðslegur, að
steinarnir glóðu jafnvel, og þeir
•<y>