Úrval - 01.11.1968, Qupperneq 24

22
ÚRVAL
gert mér neina von um að rata
þangað sem vagninn var. Ég vissi
ekki, hvort við vorum aftur komin
yfir djúpa lækjarfarveginn, sem við
höfðum hlæjandi rennt okkur nið-
ur eftir skömmu áður, meðan við
vissum ekki af neinum háska. Og
yztu húsin í borgarjaðrinum í
Casablanca, þar sem bjargar var
fyrst að vænta, voru í margra kíló-
metra fjarlægð. Ég vætti varirnar
hvað eftir annað með tungubrodd-
inum, en þær þornuðu jafnóðum af
óttanum sem í mér var.
Mennirnir fóru nú djarflegar en
áður, og hirtu varla um að leyna
ferð sinni. Það hlýtur að hafa ver-
ið auðvelt að miða á okkur þar
sem okkur bar við blikandi haf-
flötinn. En það var ekki ósenni-
legt, eftir því sem ég hafði heyrt,
að slíkir sem þessir hefðu ekki önn-
ur vopn en hnífa og kylfur. Mér
varð illt við, þegar ég hugsaði til
skammbyssu minnar, sem ég hafði
í fyrirhyggjuleysi látið af hendi til
varðveizlu á flugvellinum. Og kink-
að kolli brosandi til varðmannsins
um leið, því að það gat orðið vara-
samt fyrir útlendinga að hafa slíkt
í fórum sínum, ef upp kæmist!
Enn komu mér í hug ógurlegir
atburðir sem áttu að hafa gerzt.
Mér varð hugsað til Gazellu. Marg-
faldar nauðganir voru eitt af því,
sem gerzt gat, og morð þar á ofan,
af hendi þessara stigamanna, sem
mér töldust vera þrír eða fjórir. En
áður mundi ég fá að heyra hljóðin
frá henni. Mér lá við að örvænta
yfir vanmætti mínum. Mér fannst
andstyggilegt að fara að biðja fyr-
ir sjálfum mér, en það hvarflaði að
mér að biðja fyrir Gazellu. En
bænagerðir urðu smáar og fátæk-
legar.
Sjálfur bjóst ég við að verða
keflaður og múlbundinn. Dræpu
þeir ekki fórnardýr sín, var sagt
að þeir stingju í augun með hnífi,
til þess að verða ekki endurkennd-
ir. Tunguskornir höfðu meiin líka
verið í samskonar tilgangi. Ég fann
hvernig munnurinn í mér skræl-
þornaði og tungan leitaði eins og
til og frá. Eftir nokkrar mínútirr
yrði ég ef til vill orðinn að mátt-
lausum vesalingi.
Hjartað barðist óreglulega og ég
átti erfitt um andardrátt. Ég hægði
gönguna. Stúlkan leit til mín. Grá-
leitt skinið glampaði í augum henn-
ar, spurulum og glaðvakandi.
Þá stóðu þeir allt í einu og eins
og fyrirvaralaust frammi fyrir okk-
ur: þrír þreklegir, hávaxnir Arab-
ar á urigum aldri í evrópskum
flíkum, sem fóru þeim fáranlega
illa. Það mátti sjá, þó að ljósglæta
væri dauf og ógreinileg, að heift
brann í augum þeirra. Við geng-
um seint og hægt í átt til þeirra,
eins og um hátíðlega athöfn væri
að ræða, beint framan að þeim og
staðnæmdust. Það lagði af þeim
lykt, ramman reykkenndan þef, svo
að mér sló fyrir brjóst.
Við stóðum grafkyrr og sögðum
ekki orð. Það fór hrollur um mig
þegar ég kom auga á langa skurð-
hnífa, sem tveir þeirra báru sér
við belti. Maðurinn sem var í mið-
ið, var stærri en hinir og auðsjáan-
lega fyrirliðinn. Hélt hann á löng-
um skurðhníf í hendinni sem þegar
hafði verið lokið upp, og glampaði