Úrval - 01.11.1968, Side 62

60
ÚRVAL
dunaði við fjöruga tónlist þeirrar
tíðar.
Af hinum upphaflegu sætiseig-
endum er vitanlega enginn á lífi,
en sætin geta gengið kaupum og
sölum eins og hver önnur eign.
(Arið 1948 náði verð á einni stúku
með átta sætum, 3000 pundum, en
venjulega er talið að tvö lokuð sæti
kosti 150 pund. Meðal núverandi
sætiseigenda eru efrideildarlávarð-
ar, en einnig opinberar stofnanir og
einkafyrirtæki, svo sem eins og
menntaskóli einn í Cambridge, og
vöruhúsið Harrods.
Nokkurn hluta einkaréttinda
sinna hafa sætiseigendur smám
saman orðið að láta af hendi. Ýms-
um réttindum hafa þeir líka afsal-
að sér viljandi í félagskosningum,
til þess að auðvelda framkvæmda-
nefndinni leigur og samninga. Lík-
lega hafa einhverjir þeirra, sem
borguðu hundrað pund fyrir þrem-
árum haldið að þeir væru með því
að tryggja afkomendum sínum í 999
ár ókeypis aðgang að hljómleikum,
en nú er reyndin sú, að eigendur
hafa áttatíu sinnum á ári rétt til
setu við hin ýmsu tækifæri. Einn-
ig eru sætiseigendur á ýmsan hátt
hvattir til að meta sæti sín til
gjalds, og greiða þá heldur sjálfir
á sama hátt og aðrir, þegar þeir
koma.
Hvað fjárhaginn snertir þá hefur
Albert Hall frá fyrstu byrjun átt
erfitt uppdráttar. Meðal hins mikla
mannfjölda Lundúnaborgar tókst
ekki að vekja þann almenna áhuga
á „höll vísinda og lista“, sem menn
höfðu vænzt. Þeir sem menntast
vildu sýndu sig ekki svo margir, að
höllin gæti borið sig á þann hátt.
Það varð. óhjákvæmilegt að halda
þarna auk hljómleika, sýningar
ýmiskonar og verðlaunasamkeppni,
stjórnmálafundi og fleira. Seinna
var farið að leigja Albert Hall til
kvikmyndasýninga og hnefaleika.
Og á hverju kvöldi eru um tvö þús-
und manns á ódýru stæðunum, sem
auðvitað koma ekki til neins annars
en að hlusta. Jafnvel á lokahljóm-
leikunum, þangað sem menn koma
eftir gömlum vana með pípi, glamri,
fánaburði og allskyns látum, sló
á þá steinþögn um leið og Sir Mal-
colm Sargent lyfti stafnum.
Þó er Albert Hall nú ekki lengur
miðstöð tónlistarlífsins í Lundúnum.
Það var skrítið að það var Konung-
lega hátíðahöllin sem tók af henni
forustuhlutverkið þegar hún var
vígð árið 1951 við Bretlandshátíð-
ina, sem einmitt var haldin til þess
að halda upp á aldarafmæli heims-
sýningarinnar 1851, en það var sú
sýning sem leiddi til byggingar
Albertshallarinnar.
Til þess að afla fjár þess sem þarf,
tekur stjórn hallarinnar hverjum
þeim tilboðum sem koma. Verzlun-
arráðstefnur og starfsgreina sam-
komur, mót uppgjafahermanna og
rússneskur kórsöngur skiptist á, og
jafnvel „bítnikka“-yrkjarar og Ba-
haítar hafa haldið þar hátíðir sínar.
Höllin fær engan ríkisstyrk, að
undanteknu einu rentulausu láni að.
upphæð 40000 pund árið 1953, sem
átti að vera uppbót fyrir skemmdir
í stríðinu, en sú upphæð var þó
smámunir hjá þeim hundruðum
þúsunda punda, sem varið hafði
verið til viðgerða og fegrunar frá