Úrval - 01.11.1968, Qupperneq 101

LIFANDI DAUÐI TIL SÖLU
99
Á BAK VIÐ GRÆNU HURÐINA
Það hafði þegar verið samið um
alla söluskilmála. Skömmu eftir að
Levonian kom til New York, hafði
Biani boðið honum í kvöldmat til
þess að semja um sölu fyrstu 10
kílóanna. Verðið, sem var 125.000
dollarar, átti að greiðast við afhend-
ingu.
Þetta var geysilega há söluupp-
hæð, hámark og afrakstur margra
hánaða vinnu, og Levonian gerði því
allar hugsanlegar varúðarráðstafan-
ir til þess að draga úr áhættu þeirri,
sem hann tók. Hann ók til afhend-
ingarstaðarins í bíl Triganos og at-
hugaði hann vandlega. Þar var um
að ræða niðurnídda byggingu eina
við Houstonstræti neðan til á Man-
hattaneyju. Byggingin virtist ekki
vera lengur í notkun. Hann sá, að
á neðstu hæð var verzlunarhúsnæði,
sem var ekki notað lengur. Þar
fyrir ofan gat að líta þrjár hæðir
Gluggarnir á öllum hæðum voru
óhreinir og engin tjöld fyrir þeim.
Levonian virti kjallarahurðina sér-
staklega vel fyrir sér. Það þurfti að
ganga niður 5 þrep frá gangstéttinni.
Þetta var græn hurð, læst með
hengilás.
Síðdegis á afhendingardaginn
lagði Levonian af stað í bílnum með
Trigano.... og höfðu þeir heroin-
kílóin tíu meðferðis í bílnum. Þetta
var einn pakki, en í honum voru 20
plastpokar, og var pund í hverjum.
Trigano ók niður í Houstonstræti
og stanzaði tveim götulengdum frá
byggingunni. Levonian steig út og
nálgaðist húsið. Trigano var kyrr í
bílnum. Við dyrnar að yfirgefnu
verzluninni stóð harðneskjulegur,
ungur maður á verði. Hann hreyfði
hvorki legg né lið, er Levonian gekk
fram hjá honum niður kjallaraþrep-
in. Levonian barði fast að dyrum,
og hann heyrði, að járnslá var dreg-
in frá hurðinni. Hurðin var opnuð,
og þá birtist maður, sem hann hafði
aldrei séð áður.
„Komdu inn.“
Levonian var ekki fyrr kominn
inn en hurðinni var skellt aftur og
járnsláin sett fyrir hana að nýju.
Kjallaraherbergið, sem hann kom
inn í, var stórt og dimmt. Á miðju
gólfi stóð pokerborð, og yfir því
logaði á peru, sem grænn skermur
var yfir. í myrkrinu handan spila-
borðsins sátu tveir eða þrír menn.
„Francois!" Biani gekk fram og
bauð gest sinn velkominn. Mafiu-
foringinn útskýrði fyrir Levonian,
að gluggalausa kj allaraherbergið
væri notað fyrir ólöglegt pokerspil,
þar sem háar fjárhæðir væru lagð-
ar undir. Augu Bianis voru á sífelldu
iði, meðan hann talaði. Þau leituðu
ákaft. Hann var augsýnilega að velta
því fyrir sér, hvar Levonian hefði
getað falið heroninið á sér. Að lok-
um spurði hann: „Hvar geymirðu
vöruna?“
„Ég er ekki með hana á mér,“
svaraði Levonian. „Félagi minn er
með hana í bíl hérna skammt frá.
Biani kipraði saman augun. „Þú
nefndir aldrei neinn félaga við mig.“
„Félagi minn er taugaóstyrkur,
og hann vill helzt vera óséður,“
svaraði Levonian rólegur í bragði.
„Hann er með vöruna úti í bíl hérna
skammt frá, og hann vill, að ég
taki við peningunum hérna, telji
þá og afhendi honum þá síðan úti í