Úrval - 01.07.1972, Blaðsíða 158

156
allan fram, sko, þannig aö þetta komi
frá hjartanu, sko, einhvern eins og þig,
pabbi.”
Ég svaf mjög illa þessa nótt. Það
var háö hörö viöureign milli mins
karlmannlega stolts og hinna áköföu
bæna dóttur minnar. En ég var samt
harður og óbifanlegur sem Gibraltar-
höfði viö morgunveröarborðið næsta
dag. Þaö var ekki fyrr en seint um
daginn, að ég hringdi I Carol frá skrif-
stofunni og gafst upp.
„Þakka þér fyrir, pabbi,” hrópaði
hún. ,,Þú veröur alveg stórkostlegur.
Og búningurinn þinn er alveg tilbúinn
og meira aö segja sniðinn eftir máli.”
Og þegar ég gægðist nú út á milli
leiktjaldanna tveim vikum siöar, virt-.
ist hvert sæti i samkomusal skólans
vera setiö. Ég fór aftur að tjaldabaki
meö litlu meödönsurunum mlnum, um
leiö og ljósin voru deyfö. Nú hófst tón-
listin á segulbandinu, tjöldin voru
dregin frá, og sýningin hófst. Þrjú ör-
litil fiörildi þutu fram hjá mér fram á
leiksviðið til þess aö hefja þar dans
sinn. Svo komu kanfnurnar og tindát-
arnir. Ég fylgdist meö þvi, þegar upp-
dregnu leikföngin hægðu smám saman
dansinn, þangaö til þau uröu alveg út-
gengin og stönzuöu svo meö rykk í alls
konar stöönuöum stellingum. Fimm
þorpsstúlkur dönsuöu nú fram á sviðiö
og hófu þar dans innan um útgengin
leikföngin, sem lýsa skyldi örvæntingu
þeirra yfir gangi málanna. Sumar
voru helmingi stærri en aðrar.
Þaö var þá, sem Carol ýtti við öxl-
inni á mér og sagði: „Jæja, leikfanga-
smiður, nú er komið aö þér. Farðu nú
og rektu þorpsstúlkurnar burt og
dragöu upp leikföngin aö nýju. A eftir
skaltu bara hlaupa og stökkva um eða
gera eitthvaö annaö, þangaö til ég
hvisla „Psst”. Þá áttu að fara út af
leiksviðinu, og á leiöinni út áttu aö
ÚRVAL
hrista hausinn og tauta eitthvaö ergi-
legur á svipinn.”
Næstu hálfa aðra mlnútuna tókst
mér einhvern veginn að búa til ein-
hvers konar dans. Ég sneri mér I
hringi og rak svo hælana upp I loftið.
Og þannig dansaöi ég frá kaninu að
hiröfifli og þaöan að brúöu I erlendum
þjóðbúningi og sneri risastóra lykl-
inum mlnum I „þykjustuskráargati” á
milli heröablaðanna á dönsurunum,
þangað til þeir fóru aftur aö dansa
leikfangadans sinri hver af öörum.
Þegar dóttir mln gaf mér merkið, fór
ég út af leiksviðinu. Ég var dálltið
móður, en þó ekki miður mln. Og
þrisvar I viðbót varö ég að fara fram á
sviöiðog gera mitt. bezta, þótt mig kitl-
aði óskaplega undan stóra yfirskegg-
inu og hárkollan væri alltaf aö hallast
út I aðra hliöina. Svo var tjaldiö dregiö
niöur eftir lokaatriöið, og þá varö
alveg augljóst, aö sýningin haföi veriö
mjög vel heppnuð.
Nú voru dansararnir klappaðir
fram, og siöan var hrópað á þær Carol
og Janis og heímtað, að þær kæmu
einnig'fram á leiksviðiö. Og áhorf-
endur risu allir á fætur til þess aö hylla
þær, þegar þær birtust á leiksviðinu,
og klöppuöu vel og lengi. Tvö af
minnstu fiörildunum svifu út af leik-
sviðinu og komu svo inn aftur meö
fangiö fullt af rósum. Svo reis upp ein
mæöranna, sem sat I fremstu sætaröð-
inni. Hún gekk upp á leiksviöið og gaf
þeim Carol og Janis silfurarmbönd, og
viö þau voru fest silfurhjörtu, og á þau
voru grafin nöfn allra þrjátlu nemend-
anna.
Eitt skeið lífs þeirra var nú á enda
runniö. Fyrir sex árum höföu tvær
ungar telpur, sem vissu ekki hvaö þær
áttu viö tímann aö gera I sumarleyf-
inu, byrjaö ballettkennslu til þess aö
hafa eitthvað fyrir stafni um sumarið.