Úrval - 01.07.1972, Blaðsíða 95

SIÐUSTU DAGAR MUSSOLINIS
93
Réttarhöldin yfir þessum sex meö-
limum Stórráösins, sem I varöhaldi
voru, hófust þ. 8. janiíar. A öörum degi
þeirra fylltust tómir bekkirnir aftast I
réttarsalnum skyndilega svart-
stökkum. beir voru alls staöar, viö
hverjar dyr og I hverjum stiga meö
skammbyssur á lofti. „Takiö þetta
ekki illa upp fyrir okkur,” sagöi einn
þeirra viö einn lögfræöinganna. „Viö
höfum ekkert á móti ykkur. En veröi
þessir þarna ekki dæmdir, þá rnunum
viö ljúka þessu verki. Muniö þá bara
aö verá nógu fljótur aö beygja yöur.”
Niöurstaöa réttarins var næstum
fyrirfram ákveöin. MeöJimir Stór-
ráösins voru allir dæmdir sekir og
dæmdir til dauöa. Viö áfrýjun var svo
dóminum yfir einum þeirra breytt I 30
ára fangelsi. Hinir fimm, þar á meöal
Ciano, voru teknir af lifi af 30 manna
aftökusveit þ. 11. janúar. Þeir skutu
þessi bundnu og varnarlausu fórnar-
dýr sin á um 11 metra færi. Þaö voru
blóöug og hræöileg endalok.
Nokkrum dögum siöar heimsótti
Don Giuseppe Chiot, hvithæröi fang-
elsispresturinn I fangelsinu i Verona.
Mussolini. Chiot haföi dvaliö hjá föng-
unum siöustu nóttina sem þeir liföu.
„Hvernig voru endalok þessa harm-
leiks?” spuröi Mussolini umbúöalaust.
„Eins og þér óskuöuö eftir,” svaraöi
presturinn. Og svo visaöi hann öllum
mótmælum á bug og fór aö setja ofan i
viö einræöisherrann fyrir verk hans.
Hann sagöi, aö Foringinn heföi ruglaö
svikum viö fasismann saman viö
svikum viö Italiu. „ítalska þjóöin
greindi á milli þessa tveggja fyrir
löngu,” sagöi hann.
Mussolini gróf andlitiö i höndum sér.
Nú kom hann ekki lengur fram sem
hinn allsráöandi Foringi. „Hvernig
eyddu þeir siöustu nóttinni?” spuröi
hann biöjandi rómi og vætti skræl-
þurrar varir sinar.
Presturinn sagöi, aö þeir heföu allir
leitaö á fund Drottins og komizt I náiö
samband viö hann. Þeýr höfðu safnazt
saman I einum klefa til þess aö geta
rætt saman siöustu nótt slna. Þeir
ræddu um rit Platos um ódauöleika
sálarinnar, um siöustu kvöldmáltiöina
og um Krist I Gethsemanegaröinum.
Ciano haföi veriö bitur allt til slðustu
stundar. Hann haföi formælt tengda-
föður slnum fyrir aö hafa ekki oröið
viö beiöni um miskunn, sem þeir
höföu lagt fram á slöustu stundu. En
einn hinna haföi hvatt hann til þess aö
fyrirgefa. Hann haföi lagt hendur
slnar á axlir Cianos og minnt hann á,
aö brátt mundu þeir allir veröa aö
standa frammi fyrir dómstóli Drott-
ins.
„Þú hefur rétt aö mæla,” haföi
Ciano þá sagt. „Já, þaö er sami
stormurinn sem feykir okkur öllum
burt. Segiö fjöldkyldu minni frá þvi,
faöir, aö ég deyi án illvilja til nokkurs
manns.”
Rödd Mussolini skalf, þegar hann
greip fram I: „Sagði hann: „Segiö
fjölskyldu minni?”
„Já, þá átti hann lika viö yöur.”
Mussolini staröi á prestinn. Sföan
náöi sorgin heljartökum á honum og
hann lét sig falla fram á við og grét
ofsalega.
I rauninni haföi Mussolini aldrei séð
bænarskjal fanganna. Hann haföi
beöiö bænarskjalsins alla nóttina. En
bænarskjalinu varhaldiö frá honum af
þeim sem voru ákveönir I þvl, aö engin
náöun skyldi koma til greina.
Foringinn leit á prestinn tárvotum
augum og greip um hendur honum.
Hann reyndi aö brosa: „Þeir fyrir-
gáfumérþá. Er þaö ekki svo?” spuröi
hann biöjandi röddu. Svo bætti hann