Úrval - 01.07.1972, Blaðsíða 55

ÞEGAR LYN DO
53
Jenny eöa leika sér viö hana. Siöan
gat hún jafnvei ekki klætt hana lengur
né skipt um bleyjur á henni. HUn varö
aö æpa upp yfir sig af kvölum, þegar
Jenny reyndi aö hugga mömmu slna
meö þvi aö faöma hana innilega aö sér
og sagöi hughreystandi röddu:
„Mömmu kennir til, mömmu kennir
til.”
Siöla i septembermánuöi lagöist hUn
á sjUkrahUsiö, og vökvanum, sem
haföi safnazt fyrir utan um æxliö, var
hleypt Ut Ur brjóstholinu, svo aö hUn
ætti auöveldara meö aö anda. En hUn
vildi endilega snUa heim aftur eftir niu
daga legu I sjUkrahUsinu. Þegar heim
var komiö, lá hUn oftast i sjUkrarUmi
nálægt glugganum i dagstofunni.
Meöan hUn skrifaöi I dagbókina sina,
gat hUn séö sólina skina, horft á regniö
falla, hlustaö á raddir þeirra, sem
gengu fram hjá, og veit þvi fyrir sér,
hvers vegna hundarnir væru aö gelta.
Einn fagran haustdag sagöi hUn viö
Tom: „Viö skulum fara þrjU saman
upp i fjöllin. Mig langar aö sjá laufiö
breyta um lit.” Okuferöin um fjöllin,
sem hUn elskaöi, haföi örvandi áhrif á
hana og veitti henni gleöi og hamingju.
Þaö er fagurt aö deyja, jafnvel þó aö
maöur sé aöeins tvitugur. Oftast er
þaö nú erfitt, en þaö er fólgin raun-
veruleg fegurö i þvi aö vita, aö enda-
.lokin nái manni fyrr en maöur haföi
búizt viö og aö maöur veröi aö ljúka
viö aö elska og hlæja og gráta eins
fljótt og mögulegt er. Ég er ekki
hrædd viö aö deyja, ekki hrædd viö
dauöann, vegna þess aö ég hef kynnzt
ástinni.
Lyn hrakaði mjög i október. Löng
hóstaköst skóku hana til. Stundum stóö
hún á öndinni og tók andköf. Þetta
haföi djúp áhrif á Sheilu, og hún sagöi
viö hana i örvæntingu sinni: „Lyn,
taktu lifsorku mina. Hérna er hún.
Notaðuhana.” En Lyn gat nU aöeins
litiö á Sheilu og hrist höfuöiö. Og
augun, sem eitt sinn höföu leiftraö,
voru nU litlaus og lifvana.
Feguröin og dapurleikinn ná tökum
á manni, þegar maöur hefur gert allt,
sem maöur getur gert,- og þaö er
ekkert annaö eftir en svolitil ögn af
morgundeginum.
Siðdegis þ. 28. október klæddi Tom
Lyn, bar hana út I bilinn og ók henni til
sjúkrahUssins. HUn var þá oröin
aöeins 60 pund. HUn fann til meira
öryggis þar, og hún kunni vel aö meta
þaö, aö henni var hjúkraö þar vel.
Lyfjagjöf dró Ur kviöa hennar og
vanliöan, og súrefni hjáJpaði henni til
þess að anda. Tom reyndi aö vera
rólegur og jafnlyndur, þegar hann
heimsótti hana. Þaö, sem eitt sinn
haföi veriö óhugsandi og siðan mjög
fjarlægt, var nú orðið raunverulegt og
yfirvofandi. Þegar þessi vitneskja
ætlaöi alveg að yfirbuga hann, fór
hann út úr sjúkrastofunni og grét hjá
einhverjum vini eöa starfsmanni
sjúkrahússins.
Klukkan 12.30 aö morgni þ. 7.
nóvember hætti hjarta Lyn aö slá.
Tom fann til geysilegs léttis, þegar
honum var sagt, aö hún væri látin.
Kvalirnar voru á enda. Þjáningum
hennar var lokiö. Konan hans haföi
viljaö gera þaö, sem hún gæti, til
hjálpar krabbameinsrannsóknunum,
svo aö hann skrifaði undir skjal, sem
veitti leyfi til krufningar. Edward
Baum læknir fann sárt til þess, hversu
dapur og einnana Tom var: „Tom sat
svolitla s.und lálægt liku konu sinnar
og horföi i gaupnir sér. Viö töluöum
um dauöa Lyn og tilgangmn meö þessu
öllu saman. Nokkru siöar tók hann
innkaupapokana tvo, sem höfbu aö
geyma eigur konu hans, og hélt burt.”
Eftir aö likami Lyn haföi veriö